ΚΙ Η ΓΗ ΑΝΘΙΖΕΙ...

Λέει, λοιπόν, ο κύριος Γραμματικάκης:

"Τη ζωή στη Γη ο άνθρωπος ελάχιστα την σέβεται, η ζωή όμως σε άλλους κόσμους διεγείρει το ενδιαφέρον και τη φαντασία του. [...] Περιμένει λοιπόν ένα χέρι βοηθείας και παρηγοριάς από τους πλανήτες και τα μακρινά άστρα. [...] Είναι λοιπόν καιρός να κατανοήσει ο άνθρωπος ότι η ζωή αλλού ίσως υπάρχει, αλλά η προσδοκία να την συναντήσει δεν θα πραγματωθεί εύκολα. Η ζωή όμως στη Γη ανθίζει ακόμα και τον περιμένει. [...] Έτσι είναι σοφότερο να εξαντλήσουμε τις προσπάθειες για καλύτερη επικοινωνία εδώ στη Γη."

Όντως είναι σπουδαίο πράγμα η επικοινωνία! Μπορείς να επικοινωνείς με κάποιον καινούριο άνθρωπο και να νιώσεις ανανέωση ή με κάποιον που ξέρεις πολύ καλά και να νιώσεις άνεση και ζεστασιά ή με κάποιον που γνωρίζεις τώρα και μαθαίνοντας καινούρια πράγματα γι' αυτόν να νιώσεις έκπληξη ή ενθουσιασμό.

Πολύ καλά όλα αυτά. 

Το θέμα όμως είναι ότι η επικοινωνία έχει δύο πλευρές: πομπό και δέκτη. 

Κι επίσης, για να υπάρξει επικοινωνία, πρέπει και οι δύο πλευρές να είναι ανοιχτές στο ενδεχόμενο της επικοινωνίας. Έτσι δεν είναι;

Τι γίνεται όμως όταν η μία απ' τις δύο πλευρές δεν είναι ανοιχτή; Δε θέλει ρε παιδί μου, πώς το λένε;

Σ' αυτή την περίπτωση και υποθέτοντας ότι βρίσκεσαι στη θέση του πομπού, εγώ βλέπω δύο επιλογές:

Η πρώτη είναι να επιμένεις και να επιμένεις και να επιμένεις μέχρι να βάλεις σε μια διαδικασία επικοινωνίας το δέκτη. Δε νομίζω ότι θα μπει, αν με ρωτάς. Δεν είμαι και τόσο φαν του "ο επιμένων νικά"...

Η δεύτερη είναι να στραφείς σε άλλους δέκτες. Ναι, μιλάω για όσους σε βάζουν κι εσένα πού και πού στη θέση του δέκτη, για όσους δεν περιμένουν να είσαι μόνο πομπός, για όσους είναι πρόθυμοι να κάνετε μια ανταλλαγή ρόλων γιατί θέλουν να δουν και την άλλη σου πλευρά και πάει λέγοντας. 

Πολλοί αντιλαμβάνονται αυτή τη στροφή σα συμβιβασμό. Θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, αν δεν είχες προσπαθήσει για κάτι άλλο -ας πούμε- ή αν το κίνητρό σου ήταν η ευκολία ενός έτοιμου δέκτη ή το ότι μπορείς να επαναπαυτείς στη θέση του δέκτη και να γίνει κάποιος άλλος πομπός. 

Έτσι, λοιπόν, προτιμώ να το λέω "δίνω μια ευκαιρία". 

Το θέμα είναι...
...είσαι διατεθειμένος ή διατεθειμένη να δώσεις αυτή την ευκαιρία;

Και σ' αυτό το σημείο, απαντώντας ίσως, θα παραθέσω Θανάση (Παπακωνσταντίνου), για να σε διασκεδάσω και λίγο και γιατί με καλύπτει:

"Η γη ανθίζει εκεί που θέλει..."

Πόπη, στο χρώσταγα...

Βάλια, μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια...