ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΟΝΕΙΡΑ

Είδα μια ταινία πρόσφατα, της οποίας ούτε τον τίτλο δεν αξιώθηκα να συγκρατήσω. Το μόνο που μου έμεινε ήταν η εξής φράση:

 "Τ' όνειρο είναι δικό μας και θα βγούμε απ' αυτό όταν το θελήσουμε".

Ωραία λόγια! Γεμάτα ελπίδα κι αισιοδοξία! Αυτός ήταν κι ο λόγος που μου έμειναν και τριγυρίζουν στο μυαλό μου σαν ετήσια απογραφή ή υπόσχεση των παραμονών της Πρωτοχρονιάς.

Πότε είναι δικό μας το όνειρο;

Όταν το έχουμε επιλέξει συνειδητά θα πω, νομίζω. Τι εννοώ; Να, είναι κάποια όνειρα ας πούμε στα οποία μας έχουν βάλει άλλοι. Για την ακρίβεια μας βλέπουν μέσα στα δικά τους όνειρα. Οι γονείς μας θέλουν να μας δουν με πτυχία, επιτυχημένους, οικογενειάρχες κι όλα αυτά να γίνονται ενώ παραμένουμε μικρά παιδιά μαζί τους. Οι σχέσεις μας (κάθε είδους) θέλουν να μας δουν δίπλα τους, ενώ οι ίδιοι παραμένουν ανεξάρτητοι, ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν, κάτι που δεν ισχύει και αντίστοιχα για μας σε πολλές περιπτώσεις σχέσεων. Τα αφεντικά μας θέλουν να μας δουν επιτυχημένους και να εξελισσόμαστε μεν, μέχρι εκεί που δεν απειλούνται τα συμφέροντά τους δε. Και πάει λέγοντας...

Και το θέμα είναι ότι μέσα σε τόσων τον ύπνο και τα όνειρα ξεχνάμε και το δικό μας ύπνο και τα δικά μας όνειρα. Σε μερικά σημεία συναντάμε και κάτι απ' τα όνειρά μας, αλλά σπάνια παίζουμε μόνο στα δικά μας.

Δεν είναι κακό, απλά μήπως θα 'πρεπε να γίνεται το αντίστροφο; Να μπαίνουμε στα όνειρά μας, δηλαδή, και όταν συναντάμε τυχαία τα όνειρα άλλων να κάνουμε ένα guest; Δεν είναι λίγο παράξενο το guest να το κάνουμε στη δική μας ζωή;

Καλή χρονιά να έχουμε! 

Και να μην ξεχνιόμαστε τόσο συχνά, γιατί η σχέση με μας είναι η πιο σημαντική!

Τα φιλιά και τις ευχές μου!

ΜΕ ΤΑΒΑΝΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Πώς λες να ήταν αν ζούσαμε χωρίς ταβάνι πάνω απ’ τα κεφάλια μας;

Να μην είχαμε, λέει, ένα σπίτι να κοιμηθούμε τη νύχτα κι αν βρίσκαμε κάτι εντάξει, αν όχι πάλι εντάξει· έξω, με ταβάνι τον ουρανό.

Ακούγεται ωραίο λες; Ακόμα και ιδανικό;

Εμένα μου φάνηκε πολύ ωραίο όταν το σκέφτηκα. Η απόλυτη ελευθερία.

Κι αφού δε θα είχα, βέβαια, ταβάνι, δε θα χρειαζόταν να ‘χω και τοίχους. Οπότε ούτε ρεύμα, ούτε πρίζες, ούτε νερό, ούτε ανέσεις. Μόνο τ’ απαραίτητα (όχι, δεν περιλαμβάνεται το κινητό). Κανείς να μη μ’ ενοχλεί. Μόνο εγώ κι ο εαυτός μου. Κανείς να μη με ψάχνει και να μη με βιάζει τίποτα. Μόνο εγώ κι ένα καθαρό μυαλό. Η απόλυτη ελευθερία.

Κι εκεί που είχα αρχίσει να χαμογελάω χαζοχαρούμενα κάνοντας εικόνα τη σκέψη μου περί απόλυτης ελευθερίας… πουφ! Έσκασε!

Κι αν έβρεχε; Τι θα ‘κανα αν έβρεχε; Πού θα ‘βαζα το κεφάλι μου με όλες τις σκέψεις μου μέσα του; Τα πράγματά μου; Γιατί μπορεί να μην είχα κινητό για να βραχυκυκλώσει, αλλά σίγουρα θα ‘παιρνα μαζί μου το αγαπημένο μου βιβλίο κι ένα σημειωματάριο. Τι θα έκανα αν βρέχονταν;

Αδιέξοδο!

Μετά απ’ όλες αυτές τις σκέψεις κατέληξα στο ότι ακόμα κι αν ήθελα την απόλυτη ελευθερία, πάλι δε θα μπορούσα να την έχω. Πάντα κάτι θα είχα ανάγκη κι απ’ τη στιγμή που κάτι θα είχα ανάγκη, δε θα ήμουν απόλυτα ελεύθερη.

Τι κάτι;

Νερό, φαγητό, ρούχα για να μην κρυώνω, κάτι για να μπω μέσα σ’ αυτό αν έπιανε μια πολύ δυνατή βροχή, φάρμακο (όχι απαραίτητα χημικό) αν αρρώσταινα.

Ό,τι και να χρειαζόμουν, ό,τι και να είχα ανάγκη, θα μου αφαιρούσε αυτόματα την απόλυτη ελευθερία μου.

Τότε δεν μπορεί κανείς ποτέ να είναι ελεύθερος, αλήθεια;

Δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά αν μπορεί κανείς να είναι απόλυτα ελεύθερος, απλά ελεύθερος ή όχι ελεύθερος.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι η γνώμη μου.

Ξέρεις τι πιστεύω, λοιπόν;

Όλοι μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι, αρκεί να επιλέγουμε ελεύθερα. Αρκεί να χαρίζουμε την ελευθερία μας ή να τη δανείζουμε όταν και όπου και σε όποιον θέλουμε εμείς. Απ' τη στιγμή που δεν είμαστε απόλυτα κύριοι της ελευθερίας μας μπορεί να μην είμαστε απόλυτα ελεύθεροι, αλλά και πάλι είμαστε ελεύθεροι.

Όσο μπορούμε, λοιπόν, να ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ πότε και πού και σε ποιον θέλουμε να εμπιστευτούμε την ελευθερία μας, συνεχίζουμε να λεγόμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Πρόταση: 

Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, δείτε το “Into the wild”. 

Μ’ έβαλε σε σκέψεις και θα μ’ ενδιέφερε πολύ να μάθω 

τις δικές σας, αν συμβεί το ίδιο και σε σας!