31.12.20

Αντίο, 2020. Θα σε θυμάμαι πάντα!

Με παλιά βρακιά και παλιά μυαλά... 

Έτσι ήθελα να ονομάσω αυτή την ανάρτηση μετά από χρόνια, σε αυτό το blog, που κόντευα να ξεχάσω πως υπάρχει.


Εδώ, θα πάρω ένα λεπτό από τον χρόνο σας, να σας μιλήσω για το Καλλιοπάκι. Μόνο το Καλλιοπάκι δεν ξέχασε ότι υπάρχει αυτό το blog. Κι έτσι, το Καλλιοπάκι μού έφαγε τα αυτιά. Από όλα τα πράγματα για τα οποία μου έχει φάει τα αυτιά, τον τελευταίο καιρό, ένα έπιασε τόπο, αυτό. Οπότε, voilà! 


Τι έλεγα; 

Α, ναι! 

Με παλιά βρακιά και παλιά μυαλά... μου φάνηκε κάπως επιθετικό και εκτός savoire vivre, λοιπόν, οπότε για ακόμη μια φορά άκουσα το καλό κορίτσι μέσα μου και είπα να αλλάξω τίτλο. Εντάξει, δεν άλλαξα περιεχόμενο, βέβαια, αλλά not even sorry!

Γιατί παλιά βρακιά;

Ξέρετε γι' αυτό το έθιμο (να το πω;), που λέει ότι ο νέος χρόνος πρέπει να σε βρει να φοράς καινούριο βρακί και μάλιστα κόκκινο; Θα σου φέρει τύχη, λέει, για τη νέα χρονιά. Γέλασαν τα κόκκινα βρακιά και μαζί τους γέλασε και το σύμπαν, αλλά και πάλι. Πες, θες να το τηρήσεις το έθιμο, ρε παιδί μου, γιατί πέρασες δύσκολα το 2020 και θες να σιγουρευτείς ότι η γκίνια θα σπάσει. Πού θα το διαλέξεις το κόκκινο το βρακί; Στην πόρτα της κυρίας Κούλας; Ή μήπως θες να το παραγγείλεις από κάποιον κολοσσό και να το βάλεις δίπλα στα κόκκινα αβγά το Πάσχα που θα φτάσει να κάνει σετ; Είναι πολλές οι επιλογές! Αλλά μάλλον θα φορέσεις τελικά το παλιό σου βρακί -κι ας μην είναι κόκκινο- και πιτζάμες με ζωάκια ή πλανήτες. Ή και όχι... 

Γιατί παλιά μυαλά; 

Ξέρετε τι συμβαίνει μερικές φορές, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά; Βασικά, αναδιατυπώνω... Ξέρετε τι συμβαίνει μερικές φορές, όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλεις ή όπως τα περιμένεις; Το μυαλό μπορεί να πέσει, όπως το σύστημα ενός υπολογιστή που τα έπαιξε και δεν παίρνει μπροστά με τίποτα. Ξέρεις τι διορθώνει τον χαλασμένο υπολογιστή; Ένα φορμάτ, ένας καινούριος σκληρός δίσκος, να τον πετάξεις και να πάρεις καινούριο... Κάποιες επιλογές! Ξέρεις τι διορθώνει ένα χαλασμένο μυαλό; Ένα φορμάτ, ένας καινούριος σκληρός δίσκος, να το πετάξεις και να πάρεις καινούριο... Κάποιες επιλογές! Είναι πολλές οι επιλογές! Αλλά μάλλον, θα κρατήσεις τα παλιά σου μυαλά, γιατί τα 'χεις συνηθίσει κι αυτό σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, και, φορώντας το παλιό σου βρακί -που δεν είναι κόκκινο- και πιτζάμες με ζωάκια ή πλανήτες, θα περιμένεις το 2021 για να σε αλλάξει. Ή και όχι... 

Δε θα σε αλλάξει η χρονιά. Όπως δε σε άλλαξαν και οι προηγούμενες χρονιές. 

Είναι αριθμοί. Θέλω να το θυμάσαι, σε παρακαλώ.

Σε άλλαξαν, όμως, αυτά που έζησες αυτές τις χρονιές. Και σε άλλαξαν και αυτά που έζησες αυτή τη χρονιά, το 2020. Σε άλλαξαν αναπόφευκτα, όσο και να μη θες να το δεις ή να το παραδεχτείς. 

Όταν το παραδεχτείς και αποδεχτείς ότι σε άλλαξαν, θα αποφασίσεις να φορέσεις το καινούριο κόκκινο βρακί σου όποτε θες εσύ κι ας μην είναι Πρωτοχρονιά. Κυρίως, όμως, θα αποφασίσεις τι θα κάνεις με το χαλασμένο μυαλό σου. Και ό,τι και να διαλέξεις, φορμάτ, καινούριο σκληρό δίσκο ή να το πετάξεις και να πάρεις άλλο, θα είναι η δική σου συνειδητή επιλογή και αυτό είναι που θα πρέπει να γίνει. Ή και όχι...


Χαμογέλα, τώρα, γιατί έρχεται το 2021... 

Η ευγένεια είναι μισή αρχοντιά, σου έχω πει!

24.3.18

ΑΝΤΙ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟΥ

Σάββατο και μουσική.
Καλός συνδυασμός.
Μέχρι να σου πει κάποιος (ναι, Καλλιόπη, εσένα λέω) άκου αυτό...


Κι εκεί ήταν που αποφάσισα ότι είχα κάτι να σου πω...
Κι έψαχνα τους κωδικούς (η απουσία πληρώνεται)...

Να σου πω κάτι, λοιπόν;
Μην απαντήσεις, ρητορική ήταν η ερώτηση...

Ο χρόνος γιατρεύει, ναι, ok, μαζί του.
Ένας απαισιόδοξος (λέμε τώρα) μπορεί να σκεφτεί όμως... ΜΥΘΟΣ.
Τι γιατρεύει; Αυτά που έχει ήδη φέρει ο ίδιος; Αφού μετά περνάει και φέρνει κι άλλα. Και μετά τον κάνεις θεό και του ζητάς να σου γιατρέψει και τα άλλα που σου 'φερε.
Όχι, παιδιά. Δεν κάνουμε δουλίτσα έτσι! Ή θα γιατρεύουμε ή θα φέρνουμε καινούρια.
Λέω να κρίνουμε αντισυνταγματικό να έρχονται καινούρια και να μην έχουν γιατρευτεί ακόμα τα παλιά. Γιατί δε βγαίνω, μάνα μου! Ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι, δε βγαίνω!


Και ξέρεις και κάτι ακόμα;
Ναι, είναι παιδί ο χρόνος, Παύλο μου. Να παίξει θέλει. Κι εσύ του φορτώνεις ό,τι θέλει γιατρειά ή απλά τον περιμένεις για να αλλάξεις.
Δεν αλλάζεις. Μεγαλώνεις, ναι, περνάς τις φάσεις σου, ναι, ωριμάζεις. Αλλά αν το δεις λίγο πιο ανοιχτά, μην περιμένεις απ' το χρόνο να σ' αλλάξει.


Ακούστε το το τραγουδάκι ή πηγαίνετε μια βόλτα στη θάλασσα!

Και τα φιλιά μου!


17.6.17

ΜΙΑ ΔΟΣΗ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΙ ΟΣΟ ΠΑΡΕΙ ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΗ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ

Έσπασε το βραχιόλι μου σήμερα. Έσπασε κι οι χάντρες σκόρπισαν παντού: στο κρεβάτι, πάνω μου, στο πάτωμα... 
Τις μάζεψα, τις έβαλα σε μια άκρη και σκέφτηκα "θα είναι εκεί, για να το ξαναφτιάξω αργότερα". 
Και μετά σκέφτηκα "μήπως τελικά να χρησιμοποιούσα τις χάντρες για να φτιάξω κάτι άλλο, όπως ένα αλλιώτικο βραχιόλι ή σκουλαρίκια, ξέρω γω;"...
Και μετά θυμήθηκα ότι έχω γράψει κάποιες φορές για τις αλλαγές και μπήκα να γράψω αυτή την ανάρτηση. 


Και θα μου πεις "σιγά την αλλαγή, ένα βραχιόλι είναι...". Κι έχεις τα δίκια σου. Μικρή η αλλαγή. Ευκολοχώνευτη. Δεν έγινε και τίποτα...
Ο συνειρμός μου δε με άφησε σε ησυχία παρόλα αυτά και σκέφτηκα την αλλαγή δουλειάς ή σπιτιού ή πόλης ή χώρας... Θα 'ταν μια μικρή αλλαγή και πάλι; Και τι κάνεις σε μια μεγάλη αλλαγή; 
Νομίζω ότι αρχικά πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια σου, που μπορεί να απλώθηκαν εδώ κι εκεί -σαν τις χάντρες από σπασμένο βραχιόλι- ή μπορεί να τα άπλωσες εσύ, δανεικά, γιατί δεν τα χρειαζόσουν όλα. 
Μετά, νομίζω ότι πρέπει να κάνεις επαναφορά, restart σε απλά ελληνικά, να επανεφεύρεις τον εαυτό σου, να ποντάρεις στην αξιοπρέπεια και τη δύναμή σου και να αναπρογραμματίσεις. Κι αυτό είναι και το δύσκολο του θέματος... 


Στην τελική, βέβαια, όλα δύσκολα είναι, δύσκολα μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Και κάπως έτσι θυμήθηκα κάτι που 'χα διαβάσει εδώ και καιρό και δυστυχώς δε θυμάμαι πού, αλλά θα το βάλω σε εισαγωγικά όπως και να 'χει.. "Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεσαι είναι είκοσι δευτερόλεπτα παράλογου θάρρους, κυριολεκτικά, μόνο είκοσι δευτερόλεπτα ντροπιαστικής γενναιότητας". Παράλογο θάρρος ή ντροπιαστική γενναιότητα, για να έρθει το αναπάντεχο και το διαφορετικό.


Δεν ξέρω αν μάζεψα όλες τις χάντρες, χωρίς καμιά παράλειψη. Πολύ πιθανό να ρουφήξει κάποιες η ηλεκτρική μου την επόμενη φορά που θα σκουπίσω. Ξέρω όμως ότι μόνο κάποιες χάντρες έμειναν από το σπασμένο μου βραχιόλι και μπορεί να βγει κάτι ωραίο και ταιριαστό. Διαφορετικό μεν, ταιριαστό δε! Μπορεί και όχι... 


25.12.16

ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΒΑΤΑΚΙΑ

Γιατί είναι τόσο δυνατές οι Σκέψεις;
Δεν μπορώ με τίποτα να τις ησυχάσω. 
Ούτε για λίγο.
Γιατί;

Παλιά, έπαιζα κανένα παιχνίδι στο μυαλό μου, όπως αυτό που μετράς τα προβατάκια για να κοιμηθείς. Ίσως κάτι λίγο πιο περίπλοκο, για να μπορώ να μένω συγκεντρωμένη και να μην ακούω τις Σκέψεις. Δεν μπορώ να τις ακούω συνεχώς... Πολλή φασαρία... 

Παλιά, έμπαινα μέσα σ' ένα βιβλίο και οι Σκέψεις ηρεμούσαν σαν μικρά παιδιά που τους διαβάζεις ένα καλό παραμύθι κι έβλεπαν την ιστορία να ξεδιπλώνεται μπροστά τους και δεν έκαναν φασαρία πια. 

Τώρα τίποτα. 

Είναι διαρκώς αναστατωμένες, φασαριόζικες, μπερδεμένες, αλλά το χειρότερο... δυνατές! Πολύ δυνατές! Πιο δυνατές απ' οτιδήποτε άλλο τις περισσότερες φορές. 

Πώς να ηρεμήσουν οι Σκέψεις; Πώς; 
Κι όταν δεν έχεις απαντήσεις να τους δώσεις ή κουράγιο; Κι όταν δεν έχεις χρόνο να τις ξεμπερδέψεις ή δύναμη ή θέληση; 
Τότε πώς; Πώς να τις ακούς λιγότερο; Πώς να τους μειώσεις το χώρο; Πώς;


Τώρα μέτρα πάλι προβατάκια.
Σαν μικρό παιδί. 
Και τότε μπορεί και να κοιμηθείς. 
Και μαζί σου να κοιμηθούν κι οι Σκέψεις. 


Ή και όχι... 

1... 2... 3... 4... 5... 6... 7......

3.3.16

ΚΟΥΒΑΡΙ

Ένα κουβάρι...


Και μερικά βήματα για να ξετυλίξεις ένα μπλεγμένο κουβάρι μαλλί. 

1. Βρες την άκρη ή μια άκρη τέλος πάντων και κράτα τη γερά. Αν σου φύγει, την έχασες πάλι μες στο μπλέξιμό σου. 

2. Λύσε τους κόμπους. Θέλει υπομονή... Βρίσκεις τον κόμπο, τον πλησιάζεις και σιγά σιγά προσπαθείς να τον λύσεις, περνώντας την άκρη του κουβαριού από μέσα του. Πρόσεξε! Αν σου φύγει η άκρη του κουβαριού, ξέρεις, την έχασες πάλι μες στο μπλέξιμό σου.

3. Προχώρα κόμπο κόμπο. Είναι μερικοί δύσκολοι κόμποι, που δε λύνονται. Έχεις δύο επιλογές γι' αυτούς τους κόμπους... 
    Η πρώτη είναι να τους κόψεις. Τους αφαιρείς, τους απομακρύνεις, πες το όπως θες. Το θέμα με αυτή την επιλογή είναι πως δε θα έχεις ποτέ ξανά ένα ενιαίο κουβάρι, αλλά δύο, τρία και πάει λέγοντας... Αν κόψεις πολλές φορές, τότε δε θα 'χεις πια καθόλου κουβάρι, παρά σκόρπια κομμάτια μαλλί... Θέλει προσοχή το κόψιμο! 
    Η δεύτερη επιλογή είναι να τους αφήσεις εκεί στη θέση τους και να προχωρήσεις. Το θέμα με αυτή την επιλογή είναι ότι θα πρέπει να συμφιλιωθείς με την ιδέα πως το κουβάρι σου δε θα έχει ποτέ ξανά τη μορφή κουβαριού, παρά θα προεξέχουν μερικά σημεία, εκεί που θα έχουν τυλιχτεί οι κόμποι. Αν αφήσεις πολλούς κόμπους, δε θα 'χεις πια κουβάρι, αλλά ακόμα ένα μπλεγμένο χάος.

    Μπορείς να χρησιμοποιήσεις και τις δύο επιλογές, βέβαια. Το ιδανικό θα ήταν να κόψεις κάποιους κόμπους, ώστε ανάμεσα στα τελικά σου κουβάρια να είναι έστω κι ένα καλοτυλιγμένο. Αλλά, ποιος είναι άραγε τόσο τυχερός, ώστε να του τύχουν όλοι οι εύκολοι κόμποι σε ένα μόνο μέρος του κουβαριού του; 


Και πώς είναι άραγε τα πράγματα όταν έχεις αντί για ένα μπλεγμένο κουβάρι μαλλί, ένα μπλεγμένο κουβάρι μυαλό; Ή πώς είναι όταν έχεις ένα μπλεγμένο κουβάρι ζωή; 


Τα βήματα δεν ξέρω αν αλλάζουν... 

Νομίζω πως δεν αλλάζουν... 

Αλλά, είναι πραγματικά θαύμα... 
...αν μπορείς να βρεις την άκρη και να κρατήσεις γερά ό,τι και να έρθει. Αν μπορείς να το κάνεις αυτό, τότε πολύ δύσκολα θα χάσεις τον εαυτό σου μέσα στα κουβάρια σου.
...αν μπορείς να λύσεις με υπομονή τους κόμπους, χωρίς να χάνεις την άκρη σου. Αν μπορείς να το κάνεις αυτό, τότε πολύ δύσκολα θα χάσεις την υπομονή, την ηρεμία, την ψυχραιμία σου μπροστά στις αναποδιές και στα εμπόδια.  
...αν μπορείς να κόψεις ή να προσπεράσεις και να δεχτείς τους άλυτους κόμπους. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο δύσκολο! Ποιος μπορεί να ξέρει εκ των προτέρων ποιοι είναι οι σωστοί κόμποι για να κόψει και ποιοι οι σωστοί κόμποι για να προσπεράσει ή αν πραγματικά υπάρχουν καν τέτοιοι μέσα στο κουβάρι του; 

Ζητείται. 
Εδώ. 
Στα Απορημένα παραμύθια. 

Εκ μέρους της διοίκησης. 
Ευχαριστώ!