ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ

Tinkerbell. Φτερωτή, μικρή νεράιδα, φίλη του Peter Pan. Μένει στη χώρα του Ποτέ Ποτέ. Έχει ένα μαγικό ραβδί και μπόλικη νεραϊδόσκονη. Σιχαίνεται τον Captain Hook, γιατί την έπιασε και την έκλεισε σ’ ένα κλουβί. Εντάξει… μπορεί και να τον θεωρεί και κακό και άσχημο, επίσης…

Peter Pan. Το αιώνιο παιδί που αρνείται να μεγαλώσει. Μένει στη χώρα του Ποτέ Ποτέ. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι αρχηγός στη χώρα του Ποτέ Ποτέ. Επίσης, μπορεί κανείς να πει ότι η Tinkerbell είναι και λίγο τσιμπημένη μαζί του…

Captain Hook. Ο κακός, μοχθηρός πειρατής. Μπαίνει συνέχεια εμπόδιο στα σχέδια όλων όσων βρίσκονται στη χώρα του Ποτέ Ποτέ. Στόχος του είναι να πιάσει τον Peter Pan.

Τώρα θα μου πεις, τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με τους κύκλους… Θα φτάσω, όμως, κι εκεί… μη βιάζεσαι!

Σκεφτόμουν, αν είναι δυνατόν η Tinkerbell να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο και στους δύο, τον Peter Pan και τον Captain Hook. Γιατί, αν το σκεφτείς, τον πρώτο τον συμπαθεί και τον βρίσκει ωραίο και τον άλλο τον αντιπαθεί και τον βρίσκει απλά αποκρουστικό. Οπότε, πώς θα μπορούσε να είναι η ίδια απέναντι και στους δύο; Δεν είναι λίγο παράλογο;

Με λίγα λόγια…

…αν θες να σου συμπεριφέρεται η Tinkerbell καλά, πρέπει να είσαι Peter Pan. Δεν μπορείς σαν Captain Hook να απαιτήσεις τίποτα. Δεν είσαι σε ευνοϊκή θέση… πώς το λένε;

Ήρθε κι η ώρα των κύκλων…

Αν στη ζωή τής Tinkerbell, όμως, ένας κύκλος έχει κλείσει; Θέλω να πω πως μπορεί να τον αγαπάει και να τον εκτιμάει τον Peter Pan, αλλά αν έχει βαρεθεί πια να τον παίρνει από πίσω και να τον κοιτάζει από μακριά; Γιατί, ως γνωστόν, ο Peter ήταν λίγο τσιμπημένος με τη Wendy. Οπότε, μπορεί και να αποφάσισε πως δε θέλει άλλο. Απλό είναι. Δε θέλει άλλο. Τώρα, όμως, πρέπει και να το εξηγήσει. Γιατί δεν είναι δυνατό να συμπεριφέρεται όπως πριν στον Peter. Κάτι άλλαξε και δε γίνεται να την αφήσει ανεπηρέαστη.

Με λίγα λόγια…

…οι σχέσεις, κάθε είδους, κάνουν κύκλους. Ξεκινάνε από μια μόνο στιγμή και καταλήγουν στο τέλος ενός κύκλου. Το θέμα είναι, όμως, τι γίνεται τότε;

Μπορεί…

…να συνεχίσουν και να ξεκινήσουν έναν άλλο κύκλο, απ’ την αρχή. Όπως ένα παντρεμένο ζευγάρι, που όταν ολοκληρώσουν έναν κύκλο, μπορεί να προχωρήσουν σε έναν επόμενο, ένα παιδί, ας πούμε.

…να τελειώσουν. Να κλείσει ο κύκλος και μαζί του να κλείσει και η σχέση. Να θεωρηθεί ολοκληρωμένη ή ανολοκλήρωτη αλλά τελειωμένη.

…απλά να μείνουν στάσιμες στο τέλος του κύκλου. Δηλαδή, ούτε μπροστά, ούτε πίσω. Σ’ αυτή την περίπτωση τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κάποιοι που να μπορούν συνειδητοποιημένα να το κάνουν κι αν μπορούν, τότε πραγματικά θα ‘πρεπε να πάρουν μαθήματα κι οι υπόλοιποι. Σίγουρα, όμως, πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι που δε το ‘χουν καταλάβει ή που δε θέλουν να το καταλάβουν ότι ένας κύκλος έκλεισε. Αυτοί απλά μένουν στάσιμοι στο τέλος του κύκλου, ψάχνοντας να βρουν τι δεν πάει καλά, αφού δεν μπορούν να δουν αυτό που στην ουσία συμβαίνει.

Δεν ξέρω αν είναι σωστό να υπάρχουν κύκλοι στις σχέσεις. Απλά έχω καταλήξει, τελικά, στο ότι μάλλον υπάρχουν. Δεν ξέρω, επίσης, ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος να αντιμετωπίσεις έναν κύκλο που έκλεισε. Απλά έχω καταλήξει, τελικά, στο ότι μάλλον ο καθένας κάνει αυτό που θεωρεί ο ίδιος σωστό… 

Υποκειμενικό δεν είναι εξάλλου; 

ΜΙΑ ΑΚΑΤΑΣΤΑΤΗ ΑΠΟΘΗΚΗ

Και ρώτησε το αγόρι:

«Πού ήσουν;»

Κι εκείνη απάντησε:

«Είχα πάει να βρω τον εαυτό μου.»

-Και; Τον βρήκες; της λέει.

-Να δεις που κάπου θα παραχώθηκε στο σπίτι. Δεν τον βρήκα.

-Έφυγες βιαστικά κι απότομα. Εξαφανίστηκες.

-Και παρόλα αυτά μ’ έψαξες κι αναρωτιόσουν πού είμαι;

-Ναι!

Μετά αυτή πέταξε ένα «Άχου το μωρέεεεεεε!» και με ξενέρωσε, αλλά δε με εμπόδισε αυτό απ’ το να σκεφτώ συνειρμικά…

Νομίζω, λοιπόν, πως για να βρει κανείς τον εαυτό του χρειάζεται μια μηχανή του χρόνου. Μάλιστα! Κάθε μέρα προστίθενται καινούρια πράγματα στον κύκλο μας. Πράγματα που μπορεί να μας κάνουν εντύπωση και να μας τραβήξουν το ενδιαφέρον κι άλλα που απλά συμβαίνουν και δεν τους δίνουμε σημασία. Οπότε, αν είχαμε τη δυνατότητα να γυρνάμε και να ρίχνουμε μια ματιά στο παρελθόν πού και πού, όλα θα ήταν πιο εύκολα, γιατί θα παρατηρούσαμε περισσότερα, άρα θα ξέραμε και περισσότερα για το τι να περιμένουμε!

Δε γίνεται έτσι, όμως, γιατί, όπως λέει και μια φίλη, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Όσα μας τραβάνε το ενδιαφέρον και ασχολούμαστε εν τέλει μαζί τους, αυτά είναι μόνο που βλέπουμε. Μπορεί να είναι όσα χρειάζονται, μπορεί και όχι. Μπορεί να φτάνουν για να βγάλουμε συμπεράσματα, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι ότι είτε φτάνουν, είτε δε φτάνουν, αυτά είναι.

Όσα δε μας κάνουν και πολύ το μπαμ για να τα προσέξουμε, μένουν στην αφάνεια. Τα σπρώχνουμε και τα παραχώνουμε μερικές φορές βαθιά στην αποθήκη του υποσυνείδητού μας, που είναι τόσο ακατάστατη, όσο οι σκηνές από τα παιχνίδια που παίζουμε στο ίντερνετ και πρέπει να βρούμε κι όσα έχουμε χάσει μέσα σ' αυτές (έλα τώρα που δεν ξέρεις το criminal case). Κι αν μερικές φορές έχουν πράγματα να μας πουν, δεν τα βλέπουμε. Κι αν τα βλέπουμε, δεν τα αφομοιώνουμε. Οπότε, απλά μένουν εκεί, πίσω από τις κουρτίνες περιμένοντας μήπως τυχόν μείνουν στις αναμνήσεις.

Δε νομίζω, όμως, ότι μπορείς να κάνεις και πολλά για να τ’ αλλάξεις αυτό. Θέλω να πω πως έτσι είναι, οπότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το συνηθίσεις, να εξοικειωθείς με την ιδέα της αποθήκης. Ακόμα κι αυτό φτάνει, αν δεν μπορείς ή αν δε θες να τη συγυρίζεις και να την τακτοποιείς πού και πού…

Και ξέρεις γιατί; Γιατί κάποια στιγμή θα χρειαστεί να ανοίξεις την αποθήκη σου, ακόμα κι αν δε θες. Κι αν δεν έχεις ήδη εξοικειωθεί με την ιδέα, θα εκπλαγείς από την ακαταστασία που θα επικρατεί εκεί μέσα και θα χάσεις τη μπάλα.

Κι αν δε θες να εξοικειωθείς με την ιδέα της αποθήκης, πες καμιά ιδέα! Πού νομίζεις ότι πρέπει να ψάξει κανείς τον εαυτό του;

*Ο διάλογος είναι κομμάτι απ’ αυτές τις συζητήσεις που ακούς στα λεωφορεία όταν ταξιδεύεις και οι διπλανοί ή οι μπροστινοί σου μιλάνε… απ’ αυτές τις συζητήσεις που σε κάνουν να φαντάζεσαι τις ιστορίες που μπορεί να κρύβονται από πίσω… 

ΚΙ ΑΝ ΗΣΟΥΝ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΟΥ ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ;

Κι αν ήσουν ο καπετάνιος του Τιτανικού, αυτού του τεράστιου και γιγαντιαίου καραβιού που έπεσε πάνω στο παγόβουνο; Νομίζεις ότι μπορεί και να είχες αντιδράσει διαφορετικά; Πιστεύεις ότι θα πρόσεχες λίγο παραπάνω; Γιατί ξέρεις, φαντάζομαι, πώς πήγε η ιστορία…  

Το πλήρωμα του Τιτανικού υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πολύ απλά μετέφρασε το μέγεθος σε δύναμη. Γιατί, τι μπορεί να κάνει ένα μικρό παγόβουνο σε ένα τόσο μεγάλο καράβι; Ξέρεις, όμως, ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι τα παγόβουνα αφήνουν να φανεί μόνο το ένα δέκατο του όγκου τους∙۬ όλο το υπόλοιπο είναι κρυμμένο κάτω από την επιφάνεια του νερού!

Κι αν είσαι ο καπετάνιος του εαυτού σου, αυτού που τώρα μεγάλωσε πια; Νομίζεις ότι πρέπει να αντιδράς διαφορετικά απ’ ό,τι αντιδρούσες όταν ήσουν παιδί; Πιστεύεις ότι είναι καλό να σκέφτεσαι και να υπολογίζεις τα πράγματα παραπάνω απ’ ό,τι έκανες τότε; Γιατί ξέρεις, φαντάζομαι, πώς πάει η ιστορία…

Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Τον αλλάζουμε ή τον πετάμε και αγοράζουμε έναν καινούριο, γιατί είμαστε ή θα γίνουμε σύντομα οικονομικά ανεξάρτητοι και μπορούμε να διαχειριστούμε τα χρήματά μας όπως θέλουμε. Ξέρεις όμως, ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει, όσο κι αν μεγαλώσουμε, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Αυτό το κάτι είναι σαν το παγόβουνο, που αφήνει μόνο το ένα δέκατο του όγκου του να φαίνεται∙ όλο το υπόλοιπο είναι κρυμμένο κάτω από την επιφάνεια του εαυτού μας…

Τα συναισθήματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Πιο συγκεκριμένα, η φύση τους δεν αλλάζει ποτέ.

Όπως ένιωθες, κάποτε, τον ενθουσιασμό που σου προκαλούσε το ολοκαίνουριο παιχνίδι σου, έτσι τώρα μπορεί να νιώθεις ενθουσιασμό για το πτυχίο σου, τη φιλία σου που κρατάει για χρόνια, τη νίκη της ομάδας σου, τους πόντους που μάζεψες σε μια παρτίδα χαρτιά ή τίτσου. Ο ενθουσιασμός παραμένει ενθουσιασμός, παρόλο που είναι διαφορετικά τα πράγματα που τον προκαλούν.

Ξέρεις, όμως, ποιο είναι το πιο αστείο της υπόθεσης;

Παρόλο, που όλοι μας μπορούμε να ονοματίσουμε χίλια δυο συναισθήματα που μπορεί να έχουμε νιώσει, να έχουμε ακούσει, να έχουμε διαβάσει, να έχουμε σκεφτεί, στην ουσία αυτά είναι μόνο πέντε: χαρά, λύπη, αγάπη, θυμός και φόβος.

Κι απ’ αυτά τα πέντε, μόνο το ένα δέκατο βλέπουμε και μόνο το ένα δέκατο καταλαβαίνουμε και μόνο το ένα δέκατο κρατάμε τελικά∙ τα υπόλοιπα τα «διώχνουμε» κάτω από την επιφάνεια του «νερού», είτε γιατί δεν μπορούμε, είτε γιατί δε θέλουμε να τα κατανοήσουμε.

Ξέρεις, όμως, πιο είναι το λιγότερο αστείο της υπόθεσης;

Το πιο φασαριόζικο συναίσθημα απ’ όλα είναι ο θυμός κι όλα τ’ άλλα είναι βουβά, τις περισσότερες φορές. Και να μη δεις το παγόβουνο του θυμού, δηλαδή, κάτι θ’ ακούσεις, οπότε είναι αυτό που είναι και πιο ορατό.

Η χαρά είναι σύντομη και κρατάει για λίγο ή μήπως όχι… μήπως είναι τόσο επιφανειακή που αγγίζεται μόνο για λίγο;

Η λύπη συνήθως δε συζητιέται, παρά μένει να πιέζεται προς το βυθό, στα σκοτεινά νερά.

Ο φόβος συνήθως καμουφλάρεται με θυμό. Καλύτερα είναι να δείξεις (λέω εγώ τώρα) ότι έχεις απλά τα νεύρα σου, παρά ότι φοβάσαι, γιατί έτσι δεν πρόκειται να σε πει κανείς ευάλωτο. Βέβαια, αν ο θυμός είναι φόβος τελικά, μετά πρέπει να διαλέξεις τι θα κάνεις, οπότε…

…πετάς, δηλαδή φεύγεις μακριά;

…παλεύεις, δηλαδή μένεις και προσπαθείς να σταθείς στο ύψος σου;

…παγώνεις, δηλαδή μένεις απλός παγωμένος παρατηρητής, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα;  

(Μην ανησυχείς, γιατί είμαστε προγραμματισμένοι να διαλέγουμε υποσυνείδητα το καταλληλότερο, από τα τρία, κάθε φορά.)

Η αγάπη μένει κρυφή και ριζωμένη συνήθως από εγωισμό ή από φόβο, από φόβο ότι αν το άτομο που αγαπάς το καταλάβει, θα προσπαθήσει και θα καταφέρει να σε χειριστεί, να σ' έχει του χεριού του, δηλαδή. Και ποιος το θέλει αυτό; Μήπως αυτοί που αγαπιούνται πραγματικά; Που εμπιστεύονται τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, ώστε να αφήσουν τον εαυτό τους στα χέρια του ενός ή του άλλου αντίστοιχα;

Θέλω να πω ότι κάποια απ’ όλα αυτά είναι απλά σκέψεις και κάποια απ’ όλα αυτά είναι πληροφορίες. Και ναι, ξέρω ότι έπρεπε να είχα αναφέρει και το Di Caprio, αλλά σκέφτηκα ότι δεν ταιριάζει η συζήτηση για το αν χωρούσε τελικά πάνω στη σανίδα της Winslet, οπότε κάποια άλλη φορά...

Υπάρχει κάτι, όμως, για όλα αυτά που θα ‘θελα να το θυμάσαι…

Όσο αισθάνεσαι, ζεις. Όλα τα συναισθήματα είναι ζωή. Γι’ αυτό δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα. Όλα τα συναισθήματα, όσο τα νιώθουμε, μας δείχνουν ότι είμαστε ζωντανοί.

Και κάτι ακόμα…

Στηρίξου στα συναισθήματά σου, πού και πού, γιατί μπορείς να πεις ότι είναι μια σταθερή. Και μοιράσου τα συναισθήματά σου, πού και πού, γιατί, όπως λέει ένας φίλος, «στη ζωή πρέπει να ‘σαι κουμούνι. Πρέπει να τα μοιράζεσαι όλα, λέει, από υλικά μέχρι συναισθήματα για να περνάς καλά, γιατί η μοναξιά δεν είναι καλό πράγμα.».