ΚΙ ΑΝ ΗΣΟΥΝ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΟΥ ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ;

Κι αν ήσουν ο καπετάνιος του Τιτανικού, αυτού του τεράστιου και γιγαντιαίου καραβιού που έπεσε πάνω στο παγόβουνο; Νομίζεις ότι μπορεί και να είχες αντιδράσει διαφορετικά; Πιστεύεις ότι θα πρόσεχες λίγο παραπάνω; Γιατί ξέρεις, φαντάζομαι, πώς πήγε η ιστορία…  

Το πλήρωμα του Τιτανικού υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πολύ απλά μετέφρασε το μέγεθος σε δύναμη. Γιατί, τι μπορεί να κάνει ένα μικρό παγόβουνο σε ένα τόσο μεγάλο καράβι; Ξέρεις, όμως, ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι τα παγόβουνα αφήνουν να φανεί μόνο το ένα δέκατο του όγκου τους∙۬ όλο το υπόλοιπο είναι κρυμμένο κάτω από την επιφάνεια του νερού!

Κι αν είσαι ο καπετάνιος του εαυτού σου, αυτού που τώρα μεγάλωσε πια; Νομίζεις ότι πρέπει να αντιδράς διαφορετικά απ’ ό,τι αντιδρούσες όταν ήσουν παιδί; Πιστεύεις ότι είναι καλό να σκέφτεσαι και να υπολογίζεις τα πράγματα παραπάνω απ’ ό,τι έκανες τότε; Γιατί ξέρεις, φαντάζομαι, πώς πάει η ιστορία…

Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Τον αλλάζουμε ή τον πετάμε και αγοράζουμε έναν καινούριο, γιατί είμαστε ή θα γίνουμε σύντομα οικονομικά ανεξάρτητοι και μπορούμε να διαχειριστούμε τα χρήματά μας όπως θέλουμε. Ξέρεις όμως, ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει, όσο κι αν μεγαλώσουμε, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Αυτό το κάτι είναι σαν το παγόβουνο, που αφήνει μόνο το ένα δέκατο του όγκου του να φαίνεται∙ όλο το υπόλοιπο είναι κρυμμένο κάτω από την επιφάνεια του εαυτού μας…

Τα συναισθήματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Πιο συγκεκριμένα, η φύση τους δεν αλλάζει ποτέ.

Όπως ένιωθες, κάποτε, τον ενθουσιασμό που σου προκαλούσε το ολοκαίνουριο παιχνίδι σου, έτσι τώρα μπορεί να νιώθεις ενθουσιασμό για το πτυχίο σου, τη φιλία σου που κρατάει για χρόνια, τη νίκη της ομάδας σου, τους πόντους που μάζεψες σε μια παρτίδα χαρτιά ή τίτσου. Ο ενθουσιασμός παραμένει ενθουσιασμός, παρόλο που είναι διαφορετικά τα πράγματα που τον προκαλούν.

Ξέρεις, όμως, ποιο είναι το πιο αστείο της υπόθεσης;

Παρόλο, που όλοι μας μπορούμε να ονοματίσουμε χίλια δυο συναισθήματα που μπορεί να έχουμε νιώσει, να έχουμε ακούσει, να έχουμε διαβάσει, να έχουμε σκεφτεί, στην ουσία αυτά είναι μόνο πέντε: χαρά, λύπη, αγάπη, θυμός και φόβος.

Κι απ’ αυτά τα πέντε, μόνο το ένα δέκατο βλέπουμε και μόνο το ένα δέκατο καταλαβαίνουμε και μόνο το ένα δέκατο κρατάμε τελικά∙ τα υπόλοιπα τα «διώχνουμε» κάτω από την επιφάνεια του «νερού», είτε γιατί δεν μπορούμε, είτε γιατί δε θέλουμε να τα κατανοήσουμε.

Ξέρεις, όμως, πιο είναι το λιγότερο αστείο της υπόθεσης;

Το πιο φασαριόζικο συναίσθημα απ’ όλα είναι ο θυμός κι όλα τ’ άλλα είναι βουβά, τις περισσότερες φορές. Και να μη δεις το παγόβουνο του θυμού, δηλαδή, κάτι θ’ ακούσεις, οπότε είναι αυτό που είναι και πιο ορατό.

Η χαρά είναι σύντομη και κρατάει για λίγο ή μήπως όχι… μήπως είναι τόσο επιφανειακή που αγγίζεται μόνο για λίγο;

Η λύπη συνήθως δε συζητιέται, παρά μένει να πιέζεται προς το βυθό, στα σκοτεινά νερά.

Ο φόβος συνήθως καμουφλάρεται με θυμό. Καλύτερα είναι να δείξεις (λέω εγώ τώρα) ότι έχεις απλά τα νεύρα σου, παρά ότι φοβάσαι, γιατί έτσι δεν πρόκειται να σε πει κανείς ευάλωτο. Βέβαια, αν ο θυμός είναι φόβος τελικά, μετά πρέπει να διαλέξεις τι θα κάνεις, οπότε…

…πετάς, δηλαδή φεύγεις μακριά;

…παλεύεις, δηλαδή μένεις και προσπαθείς να σταθείς στο ύψος σου;

…παγώνεις, δηλαδή μένεις απλός παγωμένος παρατηρητής, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα;  

(Μην ανησυχείς, γιατί είμαστε προγραμματισμένοι να διαλέγουμε υποσυνείδητα το καταλληλότερο, από τα τρία, κάθε φορά.)

Η αγάπη μένει κρυφή και ριζωμένη συνήθως από εγωισμό ή από φόβο, από φόβο ότι αν το άτομο που αγαπάς το καταλάβει, θα προσπαθήσει και θα καταφέρει να σε χειριστεί, να σ' έχει του χεριού του, δηλαδή. Και ποιος το θέλει αυτό; Μήπως αυτοί που αγαπιούνται πραγματικά; Που εμπιστεύονται τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, ώστε να αφήσουν τον εαυτό τους στα χέρια του ενός ή του άλλου αντίστοιχα;

Θέλω να πω ότι κάποια απ’ όλα αυτά είναι απλά σκέψεις και κάποια απ’ όλα αυτά είναι πληροφορίες. Και ναι, ξέρω ότι έπρεπε να είχα αναφέρει και το Di Caprio, αλλά σκέφτηκα ότι δεν ταιριάζει η συζήτηση για το αν χωρούσε τελικά πάνω στη σανίδα της Winslet, οπότε κάποια άλλη φορά...

Υπάρχει κάτι, όμως, για όλα αυτά που θα ‘θελα να το θυμάσαι…

Όσο αισθάνεσαι, ζεις. Όλα τα συναισθήματα είναι ζωή. Γι’ αυτό δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα. Όλα τα συναισθήματα, όσο τα νιώθουμε, μας δείχνουν ότι είμαστε ζωντανοί.

Και κάτι ακόμα…

Στηρίξου στα συναισθήματά σου, πού και πού, γιατί μπορείς να πεις ότι είναι μια σταθερή. Και μοιράσου τα συναισθήματά σου, πού και πού, γιατί, όπως λέει ένας φίλος, «στη ζωή πρέπει να ‘σαι κουμούνι. Πρέπει να τα μοιράζεσαι όλα, λέει, από υλικά μέχρι συναισθήματα για να περνάς καλά, γιατί η μοναξιά δεν είναι καλό πράγμα.».