ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΟΝΕΙΡΑ

Είδα μια ταινία πρόσφατα, της οποίας ούτε τον τίτλο δεν αξιώθηκα να συγκρατήσω. Το μόνο που μου έμεινε ήταν η εξής φράση:

 "Τ' όνειρο είναι δικό μας και θα βγούμε απ' αυτό όταν το θελήσουμε".

Ωραία λόγια! Γεμάτα ελπίδα κι αισιοδοξία! Αυτός ήταν κι ο λόγος που μου έμειναν και τριγυρίζουν στο μυαλό μου σαν ετήσια απογραφή ή υπόσχεση των παραμονών της Πρωτοχρονιάς.

Πότε είναι δικό μας το όνειρο;

Όταν το έχουμε επιλέξει συνειδητά θα πω, νομίζω. Τι εννοώ; Να, είναι κάποια όνειρα ας πούμε στα οποία μας έχουν βάλει άλλοι. Για την ακρίβεια μας βλέπουν μέσα στα δικά τους όνειρα. Οι γονείς μας θέλουν να μας δουν με πτυχία, επιτυχημένους, οικογενειάρχες κι όλα αυτά να γίνονται ενώ παραμένουμε μικρά παιδιά μαζί τους. Οι σχέσεις μας (κάθε είδους) θέλουν να μας δουν δίπλα τους, ενώ οι ίδιοι παραμένουν ανεξάρτητοι, ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν, κάτι που δεν ισχύει και αντίστοιχα για μας σε πολλές περιπτώσεις σχέσεων. Τα αφεντικά μας θέλουν να μας δουν επιτυχημένους και να εξελισσόμαστε μεν, μέχρι εκεί που δεν απειλούνται τα συμφέροντά τους δε. Και πάει λέγοντας...

Και το θέμα είναι ότι μέσα σε τόσων τον ύπνο και τα όνειρα ξεχνάμε και το δικό μας ύπνο και τα δικά μας όνειρα. Σε μερικά σημεία συναντάμε και κάτι απ' τα όνειρά μας, αλλά σπάνια παίζουμε μόνο στα δικά μας.

Δεν είναι κακό, απλά μήπως θα 'πρεπε να γίνεται το αντίστροφο; Να μπαίνουμε στα όνειρά μας, δηλαδή, και όταν συναντάμε τυχαία τα όνειρα άλλων να κάνουμε ένα guest; Δεν είναι λίγο παράξενο το guest να το κάνουμε στη δική μας ζωή;

Καλή χρονιά να έχουμε! 

Και να μην ξεχνιόμαστε τόσο συχνά, γιατί η σχέση με μας είναι η πιο σημαντική!

Τα φιλιά και τις ευχές μου!

ΜΕ ΤΑΒΑΝΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Πώς λες να ήταν αν ζούσαμε χωρίς ταβάνι πάνω απ’ τα κεφάλια μας;

Να μην είχαμε, λέει, ένα σπίτι να κοιμηθούμε τη νύχτα κι αν βρίσκαμε κάτι εντάξει, αν όχι πάλι εντάξει· έξω, με ταβάνι τον ουρανό.

Ακούγεται ωραίο λες; Ακόμα και ιδανικό;

Εμένα μου φάνηκε πολύ ωραίο όταν το σκέφτηκα. Η απόλυτη ελευθερία.

Κι αφού δε θα είχα, βέβαια, ταβάνι, δε θα χρειαζόταν να ‘χω και τοίχους. Οπότε ούτε ρεύμα, ούτε πρίζες, ούτε νερό, ούτε ανέσεις. Μόνο τ’ απαραίτητα (όχι, δεν περιλαμβάνεται το κινητό). Κανείς να μη μ’ ενοχλεί. Μόνο εγώ κι ο εαυτός μου. Κανείς να μη με ψάχνει και να μη με βιάζει τίποτα. Μόνο εγώ κι ένα καθαρό μυαλό. Η απόλυτη ελευθερία.

Κι εκεί που είχα αρχίσει να χαμογελάω χαζοχαρούμενα κάνοντας εικόνα τη σκέψη μου περί απόλυτης ελευθερίας… πουφ! Έσκασε!

Κι αν έβρεχε; Τι θα ‘κανα αν έβρεχε; Πού θα ‘βαζα το κεφάλι μου με όλες τις σκέψεις μου μέσα του; Τα πράγματά μου; Γιατί μπορεί να μην είχα κινητό για να βραχυκυκλώσει, αλλά σίγουρα θα ‘παιρνα μαζί μου το αγαπημένο μου βιβλίο κι ένα σημειωματάριο. Τι θα έκανα αν βρέχονταν;

Αδιέξοδο!

Μετά απ’ όλες αυτές τις σκέψεις κατέληξα στο ότι ακόμα κι αν ήθελα την απόλυτη ελευθερία, πάλι δε θα μπορούσα να την έχω. Πάντα κάτι θα είχα ανάγκη κι απ’ τη στιγμή που κάτι θα είχα ανάγκη, δε θα ήμουν απόλυτα ελεύθερη.

Τι κάτι;

Νερό, φαγητό, ρούχα για να μην κρυώνω, κάτι για να μπω μέσα σ’ αυτό αν έπιανε μια πολύ δυνατή βροχή, φάρμακο (όχι απαραίτητα χημικό) αν αρρώσταινα.

Ό,τι και να χρειαζόμουν, ό,τι και να είχα ανάγκη, θα μου αφαιρούσε αυτόματα την απόλυτη ελευθερία μου.

Τότε δεν μπορεί κανείς ποτέ να είναι ελεύθερος, αλήθεια;

Δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά αν μπορεί κανείς να είναι απόλυτα ελεύθερος, απλά ελεύθερος ή όχι ελεύθερος.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι η γνώμη μου.

Ξέρεις τι πιστεύω, λοιπόν;

Όλοι μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι, αρκεί να επιλέγουμε ελεύθερα. Αρκεί να χαρίζουμε την ελευθερία μας ή να τη δανείζουμε όταν και όπου και σε όποιον θέλουμε εμείς. Απ' τη στιγμή που δεν είμαστε απόλυτα κύριοι της ελευθερίας μας μπορεί να μην είμαστε απόλυτα ελεύθεροι, αλλά και πάλι είμαστε ελεύθεροι.

Όσο μπορούμε, λοιπόν, να ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ πότε και πού και σε ποιον θέλουμε να εμπιστευτούμε την ελευθερία μας, συνεχίζουμε να λεγόμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Πρόταση: 

Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, δείτε το “Into the wild”. 

Μ’ έβαλε σε σκέψεις και θα μ’ ενδιέφερε πολύ να μάθω 

τις δικές σας, αν συμβεί το ίδιο και σε σας! 

ΣΚΟΥΛΗΚΟΜΥΡΜΗΓΚΟΤΡΥΠΑ

Πώς γίνεται να μην ονειρεύεσαι πια;

Ήθελες μάλλον να σταματήσεις ν’ απογοητεύεσαι. Μπορεί να βαρέθηκες να ξεκινάς με τις καλύτερες προϋποθέσεις και να καταλήγεις σε κάτι που δε θα ήθελες  με τίποτα να γίνει. Ή μπορεί να μη θέλεις πια να σκέφτεσαι και να προσπαθείς και να προετοιμάζεις τα πράγματα για να καταλήξουν εκεί που θες. Μπορεί να κουράστηκες να το κάνεις και να θες για μια φορά να μη σκέφτεσαι και απλά όλα να έρχονται στα μέτρα σου εύκολα και χωρίς κόπο.

Σου δίνω ένα δίκιο, αλλά πες μου… Πώς γίνεται να έχασες τα όνειρά σου; Δε θυμάσαι πού τα καταχώνιασες;  

Νομίζω πως το συναίσθημα είναι σα να μην περιμένεις τίποτα πια. Έχω την αίσθηση πως νιώθεις σα να κινούνται όλα γύρω σου και να προχωράνε κι εσύ απλά τα κοιτάζεις. Μπορεί να μην είναι τόσο άσχετα με σένα όλα αυτά τα κινούμενα πράγματα, αλλά έχεις μείνει και τα κοιτάζεις, σα να στέκεσαι πίσω από ένα γυάλινο παράθυρο και απλά να παρατηρείς.

Τόσο πολύ κουράστηκες;

Τόσο πολύ που βαρέθηκες να κάνεις σχέδια και να προσπαθείς με ενθουσιασμό να γίνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα πραγματικότητα;

Σε καταλαβαίνω, νομίζω. Ή μπορεί και όχι, αλλά ξέρω πως λίγο σε νοιάζει.

Τι θα ‘λεγες να κάνεις ένα ασφαλές όνειρο. Τι εννοώ; Ένα όνειρο που να ξέρεις ότι μπορείς σίγουρα να το κάνεις να γίνει πραγματικότητα! Μα και βέβαια υπάρχει, αλλά ναι, μπορεί να ‘χεις δίκιο…

Τι νόημα θα είχε να κάνεις ένα όνειρο, αν ήταν τόσο εύκολο να γίνει; Δε θα λεγόταν όνειρο, δε θα χρειαζόταν καν να το σκεφτείς και ούτε θα μπορούσε να σε εκπλήξει…

Περίμενε! Έχω μια εναλλακτική... Αν κάποτε τα καταχώνιασες για να μην τα βλέπεις, επειδή τα θεωρούσες αποτυχίες, λόγω του ότι δεν έγιναν πραγματικότητα, μήπως να τα βγάλεις και να τα ξαραχνιάσεις λίγο; Πού ξέρεις; Κάτι που δεν έκανες τότε, ίσως τώρα να μπορείς να το ξαναπροσπαθήσεις και να το πετύχεις! Μπορεί τότε να μην ήταν η κατάλληλη στιγμή!  

Έλα… Λίγη πίστη θέλει! Σε σένα! Απλά σκέψου:

Μπορούσες στα 3 σου να πεις με μιας σκουληκομυρμηγκότρυπα; 

Όχι.

Τώρα όμως μπορείς!

Α! Κι όσο άδικο και να είναι, να ξέρεις πως υπάρχουν κι όνειρα που αν δεν έγιναν πραγματικότητα στην ώρα τους, δε θα γίνουν ποτέ. Ο λόγος ύπαρξής τους, για μένα, είναι το να δίνουν αξία σε όσα πρέπει όντως να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία.

ΠΟΣΟ ΖΥΓΙΖΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ;

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να φεύγει, να βλέπει και να ζει. Είναι φτιαγμένος για να δοκιμάζει καινούρια πράγματα, να δοκιμάζει τις αντοχές του, να δοκιμάζει τα όριά του. Να δέχεται το καινούριο και να το κάνει δικό του αν του ταιριάζει. Να μπορεί να διώχνει το παλιό που δεν είναι πια ταιριαστό σ’ αυτόν χωρίς να κομπιάζει.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να φεύγει.

Να φεύγει μακριά απ’ τα συνηθισμένα, για να μπορεί να τα εκτιμάει.

Να φεύγει μόνος ή με παρέα.

Να φεύγει για να βρει τον εαυτό του ή για να βρει συντροφιά.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να βλέπει. 

Να βλέπει διαφορετικά πράγματα, για να μπορεί να εκτιμάει τα κεκτημένα του.

Να βλέπει τους διαφορετικούς ανθρώπους και τις συνήθειές τους και να μην κρίνει αρνητικά. Μόνο να παρατηρεί και να ρουφάει. Να ρουφάει σα σφουγγάρι τα χρώματα και τις εικόνες και την έκπληξη που του προκαλούν όλα αυτά.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να ζει.

Να ζει, να μην επιβιώνει απλά, για να δοκιμάζει τον εαυτό του, να του προσθέτει πράγματα, να τον κάνει καλύτερο.

Να ζει. Να μη σκέφτεται πάρα πολύ, αλλά να κάνει περισσότερο. Να μη λέει τι θα μπορούσε να είχε κάνει, αλλά ΝΑ κάνει. Να μη σκέφτεται τι θα μπορούσε να είχε κάνει, αλλά τι ΘΑ κάνει.

Γιατί το παρελθόν δε μπορεί ν’ αλλάξει. Το μέλλον όμως μπορεί.

Τι; Δεν έχεις διάθεση για να τα κάνεις αυτά; Ή τα χρήματα;

Σοβαρά τώρα;

Γιατί νομίζω ότι αν ψάξεις καλύτερα, θα δεις ότι το μόνο που σε σταματάει είναι ο φόβος απ’ το να τα κάνεις αυτά. Ο φόβος του αγνώστου, ο φόβος της αποτυχίας, ο φόβος ότι δε θα σου αρέσει κάτι και δε θα μπορείς να τ’ αλλάξεις, ο φόβος ότι θα είσαι μόνος ή μόνη, ο φόβος ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις, ο φόβος ότι θα χαθείς.

Εσύ τι λες; Αξίζει να τα θυσιάσεις αυτά για ένα φόβο; 

Προς τα πού γέρνει η δικιά σου η ζυγαριά;

ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ

Πιστεύεις πως η τύχη σ’ έφερε εδώ;

Πιστεύεις πως είναι τυχαία η θέση σου αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτή την ανάρτηση;

Δε θα πω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν το πιστεύω. Θα πω απλά ότι οι επιλογές σου σ’ έφεραν εδώ. Ήθελες να δώσεις λίγο χρόνο κι άνοιξες να διαβάσεις αυτή την ανάρτηση. Απλό. Και πριν απ’ αυτό άνοιξες τον υπολογιστή σου και μπήκες στο ίντερνετ. Απλό κι αυτό. Επέλεξες ν’ ανοίξεις τον υπολογιστή σου, επέλεξες να μπεις στο ίντερνετ, επέλεξες να δώσεις χρόνο σ’ αυτή την ανάρτηση. Το κριτήριο με το οποίο επέλεξες αυτά που επέλεξες δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία για μένα. Και πάλι, όμως, οι επιλογές σου σ’ έφεραν εδώ.

Πιστεύεις πως είναι τυχαίο που περίμενες να έρθει αυτό που πραγματικά ήθελες;

Δε θα πω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν το πιστεύω. Θα πω απλά ότι ήταν επιλογή σου να περιμένεις. Ήθελες το χρόνο σου ή μπορεί απλά να μην είχες άλλη επιλογή. Οι λόγοι που περίμενες λίγο μετράνε για μένα. Για σένα μπορεί να μετράνε περισσότερο. Αλλά και πάλι, οι επιλογές σου σ’ έκαναν να περιμένεις.

Πιστεύεις πως είναι τυχαίο που έμεινες; Που δεν έφυγες, όπως κάνεις συνήθως;

Δε θα πω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν το πιστεύω. Μπορούσες και να φύγεις! Γιατί δεν το ‘κανες; Τα πράγματα θα ‘ταν διαφορετικά για σένα αν το ‘χες κάνει. Για μένα μπορεί να μην έχει σημασία, αλλά εσύ ίσως να πρέπει να ψάξεις το γιατί σου, το γιατί διάλεξες να μείνεις. Γιατί, ναι, και πάλι οι επιλογές σου σε κράτησαν εδώ.

Μη μετανιώνεις για τη θέση σου, για την αναμονή ή την υπομονή σου, για την παραμονή σου.

Μπορείς απλά να ψάξεις το γιατί.

Γιατί έκανες αυτή την επιλογή; Τι σ’ έκανε να πάρεις αυτή την απόφαση;

Μπορεί να σου βγήκε σε καλό ή κακό, τελικά, αλλά σίγουρα κάποιος λόγος υπήρχε που την πήρες κάποτε. Θυμήσου αυτόν το λόγο και να δεις που μπορεί και να μη θέλεις ν’ αλλάξεις την επιλογή σου πια! 

Κι αυτό εγώ το λέω αποδοχή. 

ΚΑΠΝΙΖΕΤΕ;

Άναψέ μου κι εμένα ένα τσιγάρο.

Όχι, δεν καπνίζω. Τι πειράζει, όμως; Άναψέ το μου για την παρέα κι έλα να κάτσουμε στο μπαλκόνι. Είναι ωραία. Θα μιλάμε και θα κοιτάζουμε τ’ αστέρια. Αν έχεις κάτι να κάνεις, το κανονίζουμε για μια άλλη φορά! Α έχεις χρόνο; Τέλεια! Ναι, κι εγώ θα ‘θελα να γνωριστούμε λίγο καλύτερα. Θα μου πεις πώς πέρασες τη μέρα σου και να δεις ότι μετά η κουβέντα θα πάει από μόνη της. Κι όταν δε θα ‘ναι άλλα να πούμε, μπορείς να φύγεις τότε, αν θες.

Άναψες κι άλλο; Θέλω μια τζούρα απ’ το τσιγάρο σου.

Ναι, μπορείς να μείνεις. Για όσο θέλεις! Ξέρω πως δε σε πειράζει να κάνω μια τζούρα απ’ το τσιγάρο σου. Αν χρειαστεί να φύγω για λίγο, να ξέρεις πως θα γυρίσω. Ακόμα κι αν λείψω, όμως, μπορείς να μείνεις. Δε με πειράζει. Σε ξέρω λίγο καλύτερα τώρα. Μόνο μην ξεχάσεις να μαζέψεις τις καρέκλες αν δε θέλεις να κάτσεις άλλο στο μπαλκόνι. Ναι, σωστά. Τι να κάνεις μόνο εσύ στο μπαλκόνι; Έχεις δίκιο! Δεν έχει νόημα!

Τέλειωσαν τα τσιγάρα σου;

Θέλεις να πάμε να πάρουμε μαζί; Δεν είναι μακριά το περίπτερο. Θα πάμε και θα γυρίσουμε στο μπαλκόνι ή μπορούμε να πάμε μια βόλτα γι’ αλλαγή. Το σκέφτεσαι; Δε σου ακούγεται καλή ιδέα; Α, κατάλαβα. Ναι, δεν πειράζει. Μια άλλη φορά. Καλύτερα να πας, αφού πρέπει να φύγεις. Όχι, δεν πειράζει που δεν έχεις τσιγάρα να μου αφήσεις! Έτσι κι αλλιώς κι εγώ δεν καπνίζω! Το ξέχασες;

Άναψέ μου κι εμένα ένα τσιγάρο. Μ' αυτόν τον τρόπο σε ΓΝΩΡΙΖΩ.

Θέλω μια τζούρα απ’ το τσιγάρο σου. Μ' αυτόν τον τρόπο σε ΜΑΘΑΙΝΩ.

Τέλειωσαν τα τσιγάρα σου; Δεν πειράζει που δεν έχεις τσιγάρα να μου αφήσεις! Έτσι κι αλλιώς κι εγώ δεν καπνίζω. Έφτασε η στιγμή που ΦΕΥΓΩ.

Και πάει λέγοντας…

Χωρίς απορίες αυτή τη φορά…

…αν και θα ‘θελα ν’ ακούσω τις δικές σου!

ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ… Ή ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ.

Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο!

Αν μπήκες με την προοπτική να διαβάσεις κάτι… 

…για ένα καλοκαίρι που φεύγει και που μας γέμισε με εμπειρίες κι απολαύσεις·

…για ένα καλοκαίρι που θα ‘ταν καλύτερα να μην έφευγε ποτέ, γιατί τίποτα δε θα μπορέσει να αναπληρώσει το κενό του·

…για ένα καλοκαίρι που όμοιό του δεν υπήρξε στα χρονικά και με την είσοδο του Σεπτέμβρη μόνο η μελαγχολία μπορεί να αποτυπώσει τα συναισθήματα που αρμόζουν στην αλλαγή εποχής,

τότε βγες… Δεν είναι το σωστό μέρος για σένα.

Αντίθετα, αν αυτό το καλοκαίρι ήταν για σένα καλοκαίρι αλλαγών, μπορείς να μείνεις γιατί θα ‘θελα τη γνώμη σου εδώ.

Τι πάει να πει καλοκαίρι αλλαγών;

Όταν κάτι φεύγει ή όταν κάτι έρχεται, τότε τα πράγματα δε μένουν ίδια. Οι καταστάσεις διαφοροποιούνται και μαζί τους πρέπει να διαφοροποιηθείς κι εσύ. Ν’ αλλάξεις, δηλαδή (όχι να γίνεις κυριλέ). Θα μου πεις, «Είναι απαραίτητο αυτό;». Θα σου πω πως αν δεν αλλάξεις, θα σε καταπιεί η βουή των διαφοροποιήσεων και θα μπεις σ’ ένα βαθύ πηγάδι κάτω από ένα μαξιλάρι, απ’ όπου δε θα μπορείς να βγεις με τίποτα, γιατί δε φτάνει που θα ‘ναι βαθύ, θα κλείνει και την είσοδό του ένα μαξιλάρι... το δικό σου. Διάλεξε τι θα κάνεις, λοιπόν! Αντικειμενικά πάντα…

Όταν πρέπει να αλλάξεις…

Εργαλείο: Προσαρμογή.

Προσαρμογή. Η πράξη και το αποτέλεσμα του προσαρμόζω, η ακριβής τοποθέτηση αντικειμένου πάνω σε άλλο, η εφαρμογή || (μτφ.) συμμόρφωση.

Το λεξικό μου συνέχιζε, λέγοντας κάτι για τη δομή έμβιων όντων και κάτι ακόμα για τον αμφιβληστροειδή που δε μου χρειάζονται προς το παρόν, οπότε είπα να το παραλείψω.

Όταν προσαρμόζεσαι…

Υπάρχουν δύο τρόποι προσαρμογής, σύμφωνα με το λεξικό μου.

Η ακριβής τοποθέτηση αντικειμένου πάνω σε άλλο, η εφαρμογή. Σε αυτή την περίπτωση εφαρμόζεις έναν άλλο εαυτό πάνω στον ήδη υπάρχοντα, χωρίς να τον καταργείς όμως. Απλά τον καλύπτεις. Μπορεί να χρειαστεί να τον καλύψεις για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί και για ένα μικρό. Πάντα, όμως, ξέρεις ότι μπορείς να τον επαναφέρεις στο προσκήνιο, απλά βγάζοντας από πάνω του τη ζελατίνα του εαυτού της προσαρμογής σου. Προσποιείσαι, σα να λέμε, ότι είσαι ένας άλλος.

Συμμόρφωση. Αν και το λεξικό μου ανέφερε ότι αυτή η έννοια είναι μεταφορική, δεν παύει να είναι ένας τρόπος προσαρμογής. Αν διαλέξεις αυτόν τον τρόπο, τότε ο εαυτός σου με τον εαυτό της προσαρμογής σου γίνονται ένα. Δεν καλύπτεις τον εαυτό σου με κάποια ζελατίνα, τον μεταποιείς. Δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω στον εαυτό σου, απλά αποφασίζεις ότι έχεις πια έναν καινούριο. Άρα, δεν προσποιείσαι ότι είσαι ένας άλλος. Γίνεσαι ένας άλλος.

Και ξέρεις κάτι;

Είναι στο χέρι σου να αποφασίσεις ποιον από τους δύο τρόπους θα διαλέξεις, ποιος είναι ο κατάλληλος, αν αποφασίσεις τελικά να προσαρμοστείς στις αλλαγές.

Εμένα, όμως, αυτό που με προβληματίζει είναι άλλο…

…απ’ τη στιγμή που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δεν είσαι πια ο εαυτός σου στο εκατό τοις εκατό, κατά πόσο εξακολουθείς να λέγεσαι ελεύθερος άνθρωπος;

ΘΑ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΛΑ... ΚΙ ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ!

Θα περνάω καλά κι αμαρτίες θα κάνω σου τ’ ορκίζομαιαιαι… να να να να να να να να να να να να να να να ναααα! 

Όπα. Όπα! Όχι αυτό που χορεύεις και σου χτυπάνε παλαμάκια. Όχι αυτό το «Όπα»… Το άλλο, το «Μπάστα!» (όχι, όχι Σάσα…), το «Περίμενε!» τέλος πάντων…

Πού τα ‘μαθα εγώ αυτά;

Χμ… κάτσε να σκεφτώ…

Α ναι! Σε μια παρέα! Δεν ξέρω αν είναι κανονική παρέα όμως… Αμφιταλαντεύομαι…

Λες να μπορείς να με βοηθήσεις να καταλήξω;

Κοίτα… Βγήκαμε, για παράδειγμα, τις προάλλες και δεν είχε κανείς ίντερνετ στο κινητό του για να κάνουμε check in. Σκέψου! Δεν ήξεραν οι φίλοι μας πού ήμασταν! Να μας ψάχνει κανείς και να μην μπορεί να μας βρει, δηλαδή!

Το χειρότερο, βέβαια, ξέρεις ποιο ήταν;

Ότι ήμασταν έξω και δεν το σκεφτήκαμε καν αυτό για το check in! Δε σκεφτήκαμε καν ότι υπήρχε τόσος κόσμος που έπρεπε να ενημερωθεί! Αφού δε μας πήγε στο μυαλό ούτε να ζητήσουμε ένα wi-fi από το μαγαζί! Κάτι!

Επίσης, μια άλλη φορά που είχαμε μαζευτεί σ’ ένα σπίτι, ενώ είχαμε υπολογιστή (δύο υπολογιστές για την ακρίβεια) ξεχαστήκαμε με την κουβέντα και δεν ανέβασε κανείς απ’ όλους μας ένα status να πει «Περνάω τέλεια» - μαζί με τους… Δε μας πήγε καν στο μυαλό! Νομίζω ήταν η φορά που παίζαμε Όνομα-Ζώο-Φυτό-Πράγμα και είχαμε μια διαφωνία σχετικά με το αν ο θανατοφάγος είναι επάγγελμα ή όχι (εγώ τον μέτρησα το βαθμό κι ας μην είπα τίποτα).

Για να μην τρομάξεις και βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα, λέγοντας ότι δεν είμαστε κανονική παρέα και δεν είναι τρόπος επικοινωνίας αυτός ή ότι δεν είμαστε κοινωνικοί, αφού αφήνουμε τόσο κόσμο στην άγνοια, έχω να σου πω ότι είναι και φορές που γινόμαστε κανονική παρέα. Ναι! Μαζευόμαστε, για παράδειγμα, δυο τρία άτομα με τους υπολογιστές μας κι ο καθένας κάθεται στο δικό του υπολογιστή στο ίντερνετ ή παίζει κάποιο παιχνίδι στο ίντερνετ πάλι (έχουμε wi-fi). Α! Α! Μια άλλη φορά είχαμε κάτσει μισοί σ' ένα δωμάτιο και μισοί σ' άλλο και σχολιάζαμε κάτω από ένα βίντεο στο facebook! Καλό κι αυτό! Ε;

Κατέληξες εσύ κάπου;

Γιατί εγώ δεν είμαι καλά! Νομίζω ότι έχω αρχίσει να γίνομαι αντικοινωνική και σνομπ… Έχω πρόβλημα… Περνούσα καλύτερα εκείνες τις φορές που δεν ήμουν σε κανονική παρέα! Περνούσα καλύτερα εκείνες τις φορές που ο υπολογιστής ήταν μακριά ή κλειστός ή εκτελούσε χρέη ραδιοφώνου!

Πο πο! Πάρε τον Παπασωτηρίου να μου αλλάξει τα φάρμακα!! ΜΙΛΑΩ ΜΕ ΤΗ ΒΑΡΚΑ!!!

Αφιερωμένο στην Έφη (γιατί το ζήτησες και κάθε επιθυμία είναι πρόκληση)!

Αφιερωμένο και σε κάθε παρέα! 

Επίσης, θέλω να πω ένα ευχαριστώ για την παρέα σας ένα χρόνο τώρα στα "Απορημένα Παραμύθια" μου!  :) 

Ευχαριστώ!!

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΛΕΜΟΝΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

Έχεις μείνει ποτέ με τις σκέψεις σου; Χωρίς να έχεις τίποτα να κάνεις. Χωρίς να είναι κανείς εκεί γύρω. Έχεις μείνει ποτέ μόνο με τις σκέψεις σου;

Αν σου έχει συμβεί, τότε ποιες ήταν οι σκέψεις σου εκείνη την ώρα; Τι είχες πραγματικά μέσα στο μυαλό σου;

Νομίζω πως πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, όταν μένει κανείς μόνος με τις σκέψεις του δεν είναι για καλό. Πλησιάζουν μόνο οι ξινές σκέψεις, για κάποιο λόγο. Είναι οι στιγμές που γυρνάει κανείς στ’ αρνητικά θέματα που δεν προλαβαίνει ποτέ να σκεφτεί, που τα αναβάλλει για τα συναισθήματα που του προκαλούν, που δε θέλει να τα παραδεχτεί, που είναι εκεί αλλά δε φαίνονται.

Όμως, είδες; Οι σκέψεις είναι ύπουλο πράγμα! Σε γυρνάνε ξανά και ξανά πίσω, πίσω σε θέματα που νομίζεις ότι έχουν λυθεί ή ότι έχουν κλείσει.

Λες να είναι μια υπερβολή όλα αυτά; Λες να γυρνάνε ξανά και ξανά πίσω οι σκέψεις, αλλά στην ουσία να μην υπάρχει καν λόγος για να γίνει αυτό; Μήπως όλα είναι μέσα στο μυαλό σου, τελικά; Γιατί, θα μπορούσε να ισχύει κι αυτό.

Ρε παιδί μου, ας πούμε, αν τα πράγματα στη δουλειά ή τις σπουδές σου δεν είναι καλά…

…έχεις επιλογές! Ή θα συνεχίσεις προσπαθώντας να τα διορθώσεις και να τα πας λίγο πιο κοντά σ’ αυτό που θα ‘θελες να είναι ή θα αλλάξεις εντελώς πορεία, ξεκινώντας από την αρχή.

Ή αν τα πράγματα στις σχέσεις σου δεν είναι όπως περίμενες ή όπως θα ήθελες να είναι…

…έχεις επιλογές! Ή θα κάνεις ξεκαθαρίσματα που μπορεί και να μην αρέσουν σε κάποιους, για να δεις πού πραγματικά πατάς ή θα συνεχίσεις να δείχνεις μια χαρά χωρίς να είσαι, μέχρι να μην αντέχεις άλλο.

Ή αν θεωρείς ότι έχεις αφήσει τον εαυτό σου τελευταίο, κρύβοντας τις ανάγκες του πίσω από στοίβες πραγμάτων και συναισθημάτων…

...έχεις επιλογές! Ή θα αλλάξεις τον τρόπο που αντιμετωπίζεις εσένα ή θ’ αφήσεις να σε καταπιεί η αδιαφορία κι ο φόβος ότι αν δώσεις σημασία σε όσα και όσους θες, θα καταλήξεις με παρέα τη μοναξιά σου.

ΔΙΑΛΕΞΕ! 

Ναι, είναι δύσκολο. Αλλά πες μου ένα πράγμα που δεν είναι.

Ψάξε να βρεις πού είναι το πρόβλημα, ακόμα κι αν μοιάζει δύσκολο. Προσπάθησες και δεν κατάφερες τίποτα; Ψάξε καλά και κυρίως ειλικρινά.

Και αν με ρωτάς, καλό είναι να ξεκινήσεις από σένα. Ψάξε να βρεις πού κάνεις εσύ λάθος πρώτα, γιατί αυτό είναι στο χέρι σου να το διορθώσεις. Και διορθώνοντας αυτό, μπορεί να λυθούν κι άλλα στην πορεία.

Και ξέρεις γιατί;

Γιατί αν θες ν’ αλλάξεις τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί σου, πρέπει πρώτα ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου και τη δική σου συμπεριφορά. 

ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

Ξέρεις το παραμύθι με το βασιλιά και τα καινούρια του ρούχα;

Δεν μπορεί! Όλο και κάποιος θα σου είχε πει αυτή την ιστορία όταν ήσουν παιδί… ε; 

Που υπήρχε ένας βασιλιάς, που ζήτησε από ένα ράφτη να του φτιάξει μια ολοκαίνουρια φορεσιά; Που ο ράφτης τον ξεγέλασε και ενώ δεν του είχε φτιάξει καμιά φορεσιά του είπε πως είναι μαγική η φορεσιά του; Που ο βασιλιάς ήταν γυμνός κι ο ράφτης του έλεγε πως η φορεσιά τού ταιριάζει τέλεια; Που όλοι όσοι ήταν στο περιβάλλον του βασιλιά προσποιούνταν ότι τους άρεσε η φορεσιά του, ενώ τον έβλεπαν που ήταν γυμνός; Που ο βασιλιάς αποφάσισε να κάνει μια παρέλαση για να δείξει στον κόσμο την καινούρια του φορεσιά και τελικά γελοιοποιήθηκε μπροστά σε όλο του το βασίλειο;

Θυμήθηκες τώρα;

Εγώ όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά αυτή την ιστορία είχα γελάσει, γιατί είχε φανεί πολύ αστεία η γύμνια του βασιλιά στο παιδικό μου μυαλό! Τώρα, όμως, σκέφτομαι πιο πολύπλοκα (το ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι της παρούσης)…

Σκέφτομαι, πως είναι λυπηρό να γελοιοποιείσαι τελικά, όταν έχεις εμπιστευτεί έναν άνθρωπο να ντύσει τη «γύμνια» σου κι αυτός σ’ αφήνει «γυμνό» ή «γυμνή» κι εκτεθειμένο ή εκτεθειμένη, τελικά.

Σκέφτομαι, πως είναι άδικο να έχεις τόσο πολλούς ανθρώπους στο περιβάλλον σου, αλλά κανένας από αυτούς να μην μπορεί να σου μιλήσει ανοιχτά και να σε κάνει να δεις τη «γύμνια» σου. Δεν ξέρω γιατί μπορεί να μένουν απλά στο να συμφωνούν μαζί σου, όταν στην πραγματικότητα διαφωνούν. Ίσως και να μην καταλαβαίνουν ότι για να τους έχεις δώσει μια θέση στο περιβάλλον σου, περιμένεις απ’ αυτούς τη γνώμη τους, όποια κι αν είναι αυτή. Ίσως, απ’ την άλλη, να μην τους ενδιαφέρεις τόσο πολύ, ώστε να ασχοληθούν λίγο παραπάνω μαζί σου και τους είναι πιο εύκολο να πουν ένα «Αααα! Τέλεια!», δείχνοντας ενθουσιασμένοι. Ίσως, να μην το ‘χεις καταλάβει και να ανήκουν στους κατασκόπους της αντιπολίτευσης, επίσης.

Σκέφτομαι, ακόμα, πως είναι πολύ πιο εύκολο για έναν άγνωστο να σου πει την αλήθεια. Να, ας πούμε στην περίπτωση του βασιλιά, ο ίδιος έμαθε την αλήθεια από το λαό του. Δεν είχε προσωπική σχέση με κανέναν από όσους άρχισαν να γελάνε με τη γύμνια του, αλλά αυτοί ήταν που τελικά του είπαν την αλήθεια. Οι άγνωστοι δεν είχαν κανένα προσωπικό όφελος, οπότε δεν τους ένοιαζε να χαϊδέψουν τ’ αυτιά του βασιλιά, οπότε ήταν πιο απλό να αντιδράσουν σύμφωνα μ’ αυτό που έβλεπαν κι όχι μ’ αυτό που θα ‘πρεπε να βλέπουν. Βέβαια, δεν ξέρω αν σκέφτηκες κι εσύ το ίδιο, αλλά οι άγνωστοι δεν είχαν και καμιά υποχρέωση να το φέρουν με το μαλακό στο βασιλιά, ώστε να μη ντραπεί πάρα πολύ ή να μη στενοχωρηθεί πάρα πολύ.

Τι λες; Δε θα ‘ταν καλύτερα να του είχε μιλήσει κάποιος από το περιβάλλον του, λοιπόν;

Αλλά, τι λέω κι εγώ… Αφού όλοι όσοι εμπιστεύτηκε τον άφησαν να γελοιοποιηθεί στο τέλος, τον άφησαν εκτεθειμένο… Κι ο ράφτης που ήταν ο πιο άμεσα συνδεδεμένος με τη φορεσιά κι οι φίλοι του ή η οικογένειά του που ήταν οι πιο άμεσα συνδεδεμένοι με τον ίδιο.

Και κοίτα να δεις που το μόνο που του έμενε ήταν ν’ ακούσει τους αγνώστους, εν τέλει!

Κατάλαβες, τώρα, γιατί πια μου φαίνεται λυπηρή αυτή η ιστορία; 

ΜΠΑΪ ΠΑΣ ΓΙΑ ΒΟΥΛΩΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Κάπου άκουσα ότι:

«Ο χρόνος κάνει ό,τι κάνει και το μπάι πας. Περνάει και σου ξεβουλώνει την καρδιά. Όμως, μετά, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Κι η καρδιά σου κινδυνεύει να ξαναγίνει κομμάτια.»*

Ο ‘χρόνος’ και το ‘μπάι πας’.

Έχεις χάσει ποτέ την αίσθηση του χρόνου; Έχεις χάσει ποτέ τις μέρες και τις νύχτες σου; Νομίζω πως συνήθως αυτό συμβαίνει είτε όταν γίνονται πάρα πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα, είτε όταν δε γίνεται τίποτα, οπότε λίγο μετράει το αν είναι Τρίτη ή Τετάρτη. Είναι καλύτερα για μια ‘βουλωμένη καρδιά’ να συμβαίνει το πρώτο, βέβαια. Γιατί, όταν γίνονται πολλά, είσαι σε εγρήγορση. Κινείσαι ενστικτωδώς. Και πάνω απ’ όλα δε σκέφτεσαι όλα όσα σε πληγώνουν. Σωστά;

Η ‘ξεβουλωμένη καρδιά’.

Κι αν όλα αυτά που γίνονται γρήγορα και σε κρατάνε σε ετοιμότητα, χωρίς να σου αφήνουν χώρο για σκέψεις συνεχιστούν για καιρό, τότε όλα αρχίζουν να μοιάζουν φυσιολογικά. Δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις, δεν προλαβαίνεις να σκέφτεσαι, δεν προλαβαίνεις να κάνεις σενάρια. Έτσι, η πληγή αρχίζει να κλείνει. Η καρδιά σου αρχίζει να ξεβουλώνει. Η ελευθερία μοιάζει να έρχεται κι αυτό σε κάνει καλύτερα, αυτό σου δίνει ελπίδα.

Όταν ‘τίποτα δεν είναι όπως πριν’.

Πάντα, όμως, υπάρχουν κι οι στιγμές που οι ρυθμοί πέφτουν. Τότε, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Γιατί, ακόμα κι αν η πληγή έχει αρχίσει να κλείνει, ο πόνος μπορεί και να επιστρέψει. Γιατί, μερικά σημεία χρειάζονται ειδική φροντίδα. Οπότε, αν μέσα στον πανικό σου, δεν έχεις φροντίσει αυτά τα σημεία, τότε ο πόνος γυρνάει για νασου θυμίσει ότι δεν είσαι όπως πριν, ότι δεν είσαι το ίδιο άτομο πια.

Ξέρεις κάτι, όμως; Δεν είναι κακό που δεν είσαι το ίδιο άτομο. Όλοι αλλάζουν. Κοίτα γύρω σου! Όλα αλλάζουν. Γιατί, λοιπόν, παλεύεις να μείνεις ο ίδιος ή η ίδια; Μήπως η λύση είναι να αλλάξεις κι εσύ; Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτείς την πληγωμένη σου καρδιά όπως ακριβώς είναι, αφού δε θα ξαναγίνει πια όπως πριν, και να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή, σα να ήσουν από πάντα έτσι;

Μια ‘καρδιά που γίνεται ξανά κομμάτια’.

Ξέρω πως έτσι ο κίνδυνος να γίνεις κομμάτια υπάρχει ξανά. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο να μαζέψεις τα κομμάτια σου όταν σπάσεις, πόσο μάλλον όταν δεν είναι η πρώτη φορά. Ξέρω πως πολλές φορές χρειάζεσαι μόνο μια νίκη. Πολλές φορές το μόνο που θες είναι μια θετική εξέλιξη κι όταν δεν έρχεται τα κομμάτια είναι πιο μικρά και πιο βασανιστικό το να τα μαζέψεις όλα και να τα ενώσεις.

Ξέρεις κάτι, όμως; Πριν βιαστείς να πεις ότι χρειάζεσαι μια νίκη κι ας είναι και σικέ, σκέψου τι θα γίνει όταν ανακαλύψεις ότι η νίκη ήταν σικέ. Σκέψου πόσο δύσκολο θα είναι τότε που θα έχεις βάλει σα δεδομένο στην πορεία σου μια σικέ νίκη.

Αν με ρωτάς, καλύτερα είναι να έρθει η νίκη, όταν είναι πραγματική. Για εκείνες τις περιπτώσεις που χρειάζεσαι μια νίκη και δεν έρχεται, μπορείς να στηριχτείς στους αγαπημένους σου. Σίγουρα, θα σε βοηθήσουν, αν είναι οι πραγματικοί σου αγαπημένοι. Και σίγουρα θα είναι εκεί για να μαζέψουν τα κομμάτια σου.

Και να θυμάσαι:

Δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα. Δεν μπορείς να τα προβλέψεις όλα. Γιατί, όπως λέει και μια φίλη, «μάλλον, σ’ όλα τα κεφάλαια των ιστοριών μας, υπάρχει μια παράγραφος που δε διαβάζουμε. Σ’ αυτή την παράγραφο υπάρχει η λύση, αλλά εμείς για κάποιο λόγο την προσπερνάμε πάντα. Να δεις που αυτό φταίει τελικά!»

Και κάτι ακόμα:

Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα ρίξεις όλα στην παράγραφο. Σκέψου καλά πριν πάρεις την απόφαση να τα γυρίσεις όλα τούμπα. Γιατί, όταν ο χρόνος περάσει και το μπάι πας λειτουργήσει, τότε μπορεί να θες όλα και όλοι να επιστρέψουν στη θέση τους. Και άντε, το «όλα» μπορεί και να το καταφέρεις, αλλά μην περιμένεις από «όλους» να είναι εκεί και να περιμένουν. Γιατί μπορεί και να απογοητευτείς.

Σκέψου ήρεμα, ψύχραιμα κι όταν δε σε βλέπει κανείς. Θες μια καινούρια αρχή ή απλά χρειαζόσουν διακοπές;

Σκέψου όταν είσαι μόνο με τον εαυτό σου. Μόνο τότε παίρνεις τη σωστή απόφαση, τελικά.

*Φράση από τη σειρά της Μ. Κοντοβά, "Υπέροχα πλάσματα".

ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΗ

Αν ήσουν κορίτσι και σου ζητούσε ένας άγνωστος τύπος, κάτω από ένα υπόστεγο, την ώρα που λίγο πιο κει έπεφτε καταρρακτώδης βροχή και περιμένατε το αστικό, να πάτε για ένα καφέ, τι θα του έλεγες;

Κάθε κορίτσι που μεγάλωσες στη γενιά που έβλεπε μετά μανίας Sex and the city και σέβεται τον εαυτό του, νομίζω πως θα ‘λεγε «Ναι!», χίλιες φορές «Ναι!!!», εκατομμύρια φορές «Ναι!!!!!!». Σωστά;

Να σε ρωτήσω, τώρα, κάτι άλλο… Αν ο άγνωστος τύπος, κάτω από το ίδιο υπόστεγο, δεν ήταν αυτό που ήθελες; Αν, δηλαδή, δε σε τράβαγε, αν δε σου άρεσε; Τι θα έκανες τότε; Θα έλεγες ναι στον καφέ, για να το τρίψεις μετά στη μούρη όλων αυτών που βιάζονται να σε χαρακτηρίσουν επιλεκτική ή όλων αυτών που λένε ότι πρέπει να δίνεις μια ευκαιρία στους ανθρώπους ή απλά θα έβρισκες μια δικαιολογία και θα έβγαινες στη βροχή τρέχοντας σαν την τρελή να βρεις ένα άλλο υπόστεγο; Και θα σκεφτόσουν ότι δείχνεις απελπιστικά διαθέσιμη (όπως τραγουδάει η Πρωτοψάλτη) ή ότι απλά δίνεις μια ευκαιρία;

Νομίζω πως έχει μπερδευτεί λίγο το όλο θέμα σ’ αυτό το σημείο…

Βασικά, νομίζω ότι το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει τι απ’ τα δύο είναι το πιο σωστό…

Εγώ, πάντως, αν θες να μάθεις τη γνώμη μου, πιστεύω πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Πιστεύω πως η απόφαση έχει να κάνει μόνο με την υπομονή. Τη δική σου υπομονή ή την υπομονή κάθε κοπέλας κάτω από ένα υπόστεγο ή την υπομονή αυτού του άγνωστου τύπου κάτω από το υπόστεγο.

Και ξέρεις για ποιο λόγο μιλάω για υπομονή;

Γιατί, εγώ, εσύ, η κοπέλα κάτω από το υπόστεγο, ο άγνωστος τύπος, ο φίλος ή η φίλη σου, οι γονείς σου, οι παππούδες σου, τα παιδιά σου, όλοι περίμεναν ή περιμένουν ή θα περιμένουν τον κατάλληλο άνθρωπο, κάποια στιγμή στη ζωή τους. Οπότε, φυσικά αυτός ο καφές με έναν άγνωστο έχει να κάνει με την υπομονή. Την υπομονή μέχρι να έρθει ο ταιριαστός, ο απόλυτα κατάλληλος. Αν η κοπέλα κάτω από το υπόστεγο πιστεύει ότι πρέπει να περιμένει λίγο ακόμα ή αν πιστεύει ότι έχει βρει το ταιριαστό της κομμάτι, νομίζω ότι δε θα πάει σ’ αυτόν τον καφέ. Αντίστοιχα, ο άγνωστος τύπος δε θα προτείνει καν τον καφέ, αν πιστεύει ότι πρέπει να περιμένει λίγο ακόμα ή αν έχει βρει το ταιριαστό του κομμάτι.

Κι αν, όμως, το απόλυτα ταιριαστό κομμάτι δεν υπάρχει; Αν το απόλυτα ταιριαστό κομμάτι δεν έρθει ποτέ; Αν αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να βρεις ένα κομμάτι κι απλά να γίνει το ταιριαστό σου;

Έχεις μια υπεύθυνη απάντηση γι’ αυτό;

Δεν ξέρω, αλλά οι απορίες αυτού του παραμυθιού, μου θύμισαν την Καλλιόπη να λέει: «Κι αν δεν μπορείς να φύγεις από τη φυλακή σου, τότε ζωγράφισε ένα καράβι μ’ ανοιχτά πανιά στον τοίχο της».

Δεν έχω καταλήξει ακόμα στο αν είναι σωστό να μένεις σ’ έναν τοίχο, επειδή δεν έχεις το καράβι, αλλά δε νομίζω πως είμαι η μόνη που πρέπει να διαλέξει…

ΕΛΑ, ΕΛΑ… ΣΤΟΙΧΗΜΑ!

Παίζεις στοίχημα, αυτό με τους αγώνες; Εγώ όχι.

Βάζεις στοίχημα, για χαζά πράγματα; Εγώ ναι.

Το τελευταίο στοίχημα που έβαλα ήταν για το αν θα έχει μπει το ίντερνετ στο σπίτι μου μέσα στο μήνα που διανύαμε τότε… Το «όχι» ήταν η δική μου πλευρά, αν με ρωτάς, και κέρδισα, αν με ρωτάς επίσης.

Δεν ξέρω γιατί μου φαίνεται τόσο αστείο το να βάζω στοιχήματα. Δεν είναι ότι κερδίζω ή χάνω κάτι ποτέ, απλά έτσι… το βάζω για την πλάκα, για την πρόκληση.

Ξέρω, όμως, ποιο είναι το πιο διασκεδαστικό στοίχημα που έχω βάλει ποτέ! Ναι, ξέρω! Ήταν ένα στοίχημα αντοχής, ένα στοίχημα ορίων. Έβαλα στοίχημα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ήταν ένα στοίχημα για να δω πόσο μακριά μπορώ να φτάσω. Μια φωνούλα μέσα μου έλεγε να κάτσω στ’ αβγά μου, μια άλλη φωνούλα έλεγε ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Οπότε, λέω… Πάμε στοίχημα;

Το θέμα τελικά ξέρεις ποιο ήταν; Ότι δεν έκατσα ποτέ τελικά να σκεφτώ το αποτέλεσμα του στοιχήματος. Το μόνο που μου έμεινε ήταν η προσπάθεια να κερδίσει αυτή η φωνούλα που έλεγε ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Ήταν τόσο διασκεδαστική αυτή η προσπάθεια! Ήταν διασκεδαστική και προκλητική! Όπως ακριβώς μου αρέσει να είναι μια προσπάθεια…

Πολύ φιλοσοφικές βγήκαν οι σκέψεις μου αυτή τη φορά, αλλά δε βαριέσαι… λέω να τις αφήσω έτσι…

Αν δε σου άρεσαν, δεν πειράζει! Απλά, μπορείς να σκεφτείς το εξής:

Σου έχει τύχει εσένα ποτέ να πηγαίνεις κόντρα στη φωνούλα που λέει «δεν μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, οπότε δεν αξίζει να προσπαθήσεις»;

Πριν βιαστείς να απαντήσεις, σκέψου λίγο…

Προσπάθησες ποτέ να μείνεις μόνος σου ή μόνη σου;

Προσπάθησες να κάνεις μια σχέση (φιλική ή ερωτική) να πετύχει κι ας μην είχε τις προδιαγραφές;

Προσπάθησες να περάσεις στο Πανεπιστήμιο ή να τελειώσεις το Λύκειο ή το Γυμνάσιο ή το Δημοτικό ή το Νηπιαγωγείο;

Προσπάθησες να ζωγραφίσεις;

Προσπάθησες να τραγουδήσεις;

Προσπάθησες να χορέψεις;  

Προσπάθησες να πας ένα ταξίδι κάπου που δεν έχεις ξαναπάει ποτέ;

Προσπάθησες να ξεκαθαρίσεις κάτι που είχε τελειώσει;

Προσπάθησες να ανοίξεις μια καινούρια πόρτα για να δεις πού οδηγεί;

Προσπάθησες να μαγειρέψεις;

Προσπάθησες να μάθεις;

Προσπάθησες να καταλάβεις;

Αν έχεις προσπαθήσει έστω και κάτι απ’ όλα αυτά και το ‘χεις καταφέρει, τότε πήγες κόντρα στη φωνούλα και όχι μόνο αυτό, κατάφερες και να τη διαψεύσεις! Έχεις βάλει κι εσύ στοίχημα με τον εαυτό σου σα να λέμε…

Τι λες κι εσύ, λοιπόν; Ήταν το στοίχημα με τον εαυτό σου το πιο διασκεδαστικό απ’ όλα, τελικά;

"Η ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ"

Είδα πρόσφατα μια παράσταση στο θέατρο και το μυαλό μου άρχισε να φέρνει περίεργες στροφές, σα να ήταν κάποια πράγματα λίγο πιο ξεκάθαρα… δεν ξέρω… 

Είδα το «Η ρομαντική μου ιστορία» του D. C. Jackson και, για να σε κάνω να μπεις στο νόημα έστω και λίγο, θα πω μόνο ότι ξεκινούσε με την εξής φράση:

«Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου πριν να πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς κάποιο βούρλο απ’ τη δουλειά σου. Είναι απλό. Ξέρετε πώς αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί.»

Δεν ακούγεται και πολύ αισιόδοξο…

Βασικά, το αν ακούγεται ή όχι αισιόδοξο εξαρτάται πιο πολύ από την κατάστασή σου.

Αν ας πούμε έχεις βρει τον άνθρωπό σου, είναι λογικό να μη σε νοιάζει και πολύ το αν τον βρήκες πριν ή μετά το πτυχίο σου, πριν ή αφού βρήκες μια δουλειά, πριν ή αφού γενικότερα.

Αν όμως δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου ακόμα, τότε δεν ακούγεται και πολύ αισιόδοξο… σωστά; Ε λοιπόν, θέλω να σου πω ότι κι η πρωταγωνίστρια στο τέλος της παράστασης με το βούρλο απ’ τη δουλειά έμεινε. Και θέλω, επίσης, να σου πω ότι είχε βρει τον άνθρωπό της πριν το πτυχίο. Και δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο. Αντίστοιχα, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας με το βούρλο απ’ τη δουλειά έμεινε κι ας είχε βρει κι αυτός τον άνθρωπό του πριν το πτυχίο. Κι ούτε γι’ αυτόν ήταν το ίδιο πρόσωπο.

Πού θέλω να καταλήξω…

Ο μεγάλος έρωτας, τις περισσότερες φορές, συμπίπτει με τον πρώτο έρωτα ή με την πρώτη σχέση. Όμως, το θέμα είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που τον κάνει τόσο μεγάλο είναι το πρωτόγνωρο του θέματος, δηλαδή όλα αυτά τα συναισθήματα και οι σκέψεις που δεν έχουν αγγίξει ποτέ ξανά το μυαλό ή την ψυχή σου ως τότε. Ή τουλάχιστον, αυτό έδειχνε η παράσταση.

Να, ο πρωταγωνιστής και η πρωταγωνίστρια αυτής της παράστασης, ας πούμε, έζησαν το μεγάλο έρωτα στα μαθητικά ή φοιτητικά τους χρόνια, είτε με ανταπόκριση (στην περίπτωση της πρωταγωνίστριας), είτε χωρίς ανταπόκριση (στην περίπτωση του πρωταγωνιστή). Σημασία έχει ότι και στις δυο περιπτώσεις κατέληξε άδοξα, αλλά συνέχισε να τους ακολουθεί για χρόνια μια σκιά. Έκαναν κάτι πολύ συγκεκριμένο αυτοί οι άνθρωποι, συγκέντρωσαν σε ένα πρόσωπο το μεγάλο τους έρωτα κι όλα αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματά και τις πρωτόγνωρες σκέψεις τους. Περνώντας τα χρόνια, αυτό το πρόσωπο έγινε το ιδανικό, επειδή πίστευαν ότι μ’ αυτό το πρόσωπο θα μπορούσαν να τα ξανανιώσουν όλα αυτά.

Ξέρεις τι έγινε όταν ξανασυνάντησαν το μεγάλο τους έρωτα; Ξενέρωσαν. Οι μεγάλοι έρωτες είχαν αλλάξει, οι ίδιοι είχαν αλλάξει, τα συναισθήματα για τους μεγάλους έρωτες είχαν αλλάξει και τα πρωτόγνωρα συναισθήματα και οι πρωτόγνωρες σκέψεις δε θα μπορούσαν ποτέ να ξανάρθουν, γιατί πολύ απλά δε θα ήταν ποτέ ξανά πρωτόγνωρα!

Και τελικά ξέρεις γιατί έμειναν με το βούρλο απ’ τη δουλειά, παρόλο που δεν είχαν τόσο δυνατά συναισθήματα, όσο για τον πρώτο έρωτα; Γιατί το βούρλο απ’ τη δουλειά ήταν εκεί. Ήταν εκεί για να τους περιμένει σε μια εύκολη ή μια δύσκολη στιγμή. Ήταν στο ίδιο κλουβί. Κι αυτό έφτανε.

Δεν ξέρω, αλλά μήπως σου φαίνεται έστω κάτι απ’ όλα αυτά οικείο; 

ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ… η άλλη πλευρά του νομίσματος

Θυμάσαι που λέγαμε για κάτι κύκλους; Και λέγαμε και για κάτι σπαζοκεφαλιές;

Ε, λοιπόν, σου έχω μια ακόμα!

Σπαζοκεφαλιά:

Χώρισε αυτόν τον κύκλο σε οχτώ μέρη, χρησιμοποιώντας μόνο τρεις γραμμές.

Έλεγα να σου δώσω μερικές μέρες για να το σκεφτείς, αλλά νομίζω ότι θα βασιστώ στο ότι δε θα κοιτάξεις πιο κάτω, πριν να βρεις τη λύση.

Χμ… εδώ που τα λέμε και να κοιτάξεις, δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, εγώ αλλού θέλω να καταλήξω! Οπότε, το αν θα το βρεις ή όχι είναι δική σου δουλειά!

Δες, λοιπόν, τι κάνουμε:

Στην αρχή, χρησιμοποιούμε δύο ευθείες γραμμές.

Μετά, χρησιμοποιούμε μια κλειστή καμπύλη γραμμή (έναν κύκλο δηλαδή).

Και τσουπ! Ο κύκλος είναι χωρισμένος σε οχτώ κομμάτια!

(Αν δεν το βρήκες, νομίζω ότι είναι πολύ πιθανό να προσπάθησες να τον χωρίσεις χρησιμοποιώντας τρεις ευθείες γραμμές. Όχι;)

Ας δούμε τώρα την άλλη πλευρά του νομίσματος…

Σου έχει τύχει ποτέ να θες να κάνεις κάτι, αλλά κάτι να μη σου φτάνει για να το κάνεις; Χμ… το είπα κάπως μπερδεμένα. Ας δώσω ένα παράδειγμα ή δύο, για να γίνω πιο σαφής.

Ας πούμε, σου έχει τύχει ποτέ να κανονίζεις και να κανονίζεις πράγματα και να φορτώνεις το πρόγραμμά σου, χωρίς να το καταλαβαίνεις και τελικά να μη σου φτάνει ο χρόνος να τα κάνεις όλα και ν’ αναγκάζεσαι ν’ ακυρώνεις ή να περιορίζεις, ενώ δε θες; Ή ας πούμε, σου έχει τύχει να λες ότι θα κάνεις μια εκδρομή και όταν φτάνει η ώρα να πεις «φεύγω» (ναι, κατέληξα πάλι στο αγαπημένο μου ρήμα) να μη σου φτάνουν τα χρήματα και ν’ αναγκάζεσαι να την ακυρώσεις, ενώ δε θες;

Εμένα μου έχει τύχει και κάποια φορά με έκανε να σκεφτώ πως μάλλον πρόκειται γι’ αυτή τη φράση που λένε πολλοί: «οι συνθήκες δεν είναι οι κατάλληλες».

Βέβαια, νομίζω πως μπορεί οι συνθήκες να μην είναι πάντα οι κατάλληλες, αλλά μερικές φορές μπορείς να τις φέρεις στα μέτρα σου. Σα να λέμε, δηλαδή, να προσαρμοστείς στις συνθήκες, ώστε να μη σου χαλάνε τα σχέδια.

Αν, λοιπόν…

…ο κύκλος που θες να χωρίσεις σε οχτώ κομμάτια είναι το σχέδιό σου και

…οι περιορισμένες τρεις γραμμές που πρέπει να χρησιμοποιήσεις είναι οι συνθήκες,

τότε σκέψου! Σκέψου τι έχεις. Σκέψου και τι είναι αυτό που θες να κάνεις. Και στο τέλος σκέψου πώς μπορείς να τα ενώσεις, να τα συνδυάσεις με τέτοιο τρόπο, ώστε το ένα να μη χαλάει το άλλο!

Και σταμάτα να γκρινιάζεις, γι’ αυτά που θα μπορούσες να έχεις. Θα ήταν όλα πιο εύκολα αν είχες περισσότερο χρόνο, περισσότερα χρήματα, περισσότερη όρεξη ή όποια άλλη περισσότερη συνθήκη θα ήθελες να είχες, αλλά τώρα δεν τα έχεις. Οπότε, μέχρι να τα αποκτήσεις, αν τα αποκτήσεις ποτέ, σκέψου! Σκέψου τι έχεις και τι μπορείς να κάνεις μ’ αυτά που έχεις! Και να δεις που όλα θα σου φαίνονται κάπως καλύτερα!