Σάββατο και μουσική.
Καλός συνδυασμός.
Μέχρι να σου πει κάποιος (ναι, Καλλιόπη, εσένα λέω) άκου αυτό...
Κι εκεί ήταν που αποφάσισα ότι είχα κάτι να σου πω...
Κι έψαχνα τους κωδικούς (η απουσία πληρώνεται)...
Να σου πω κάτι, λοιπόν;
Μην απαντήσεις, ρητορική ήταν η ερώτηση...
Ο χρόνος γιατρεύει, ναι, ok, μαζί του.
Ένας απαισιόδοξος (λέμε τώρα) μπορεί να σκεφτεί όμως... ΜΥΘΟΣ.
Τι γιατρεύει; Αυτά που έχει ήδη φέρει ο ίδιος; Αφού μετά περνάει και φέρνει κι άλλα. Και μετά τον κάνεις θεό και του ζητάς να σου γιατρέψει και τα άλλα που σου 'φερε.
Όχι, παιδιά. Δεν κάνουμε δουλίτσα έτσι! Ή θα γιατρεύουμε ή θα φέρνουμε καινούρια.
Λέω να κρίνουμε αντισυνταγματικό να έρχονται καινούρια και να μην έχουν γιατρευτεί ακόμα τα παλιά. Γιατί δε βγαίνω, μάνα μου! Ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι, δε βγαίνω!
Και ξέρεις και κάτι ακόμα;
Ναι, είναι παιδί ο χρόνος, Παύλο μου. Να παίξει θέλει. Κι εσύ του φορτώνεις ό,τι θέλει γιατρειά ή απλά τον περιμένεις για να αλλάξεις.
Δεν αλλάζεις. Μεγαλώνεις, ναι, περνάς τις φάσεις σου, ναι, ωριμάζεις. Αλλά αν το δεις λίγο πιο ανοιχτά, μην περιμένεις απ' το χρόνο να σ' αλλάξει.
Ακούστε το το τραγουδάκι ή πηγαίνετε μια βόλτα στη θάλασσα!
Και τα φιλιά μου!
