ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΙΣ ΚΡΥΦΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ!

Κοίτα.

Άκου.

Νιώσε.

Μη μένεις μόνο σε ό,τι ακούς. Παρατήρησε τα χρώματα της φωνής του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντί σου. Νιώσε τις αλλαγές, κοίταξε τα μάτια του. Αν ακούς μόνο, μπορεί να μην αναγνωρίσεις τη σωστή φωνή ή αυτό που κρύβεται πίσω από τη φωνή του.

Μη μένεις μόνο σε ό,τι βλέπεις. Πάντα κοιτάζεις προς μια μόνο κατεύθυνση όταν μιλάς με κάποιον· μπροστά σου. Κι έτσι, δεν μπορείς να ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει πίσω σου. Αν όμως παράλληλα ακούς προσεκτικά τους ήχους και τις αλλαγές τους, τότε μπορείς να νιώσεις τον κίνδυνο όταν έρθει, ακόμα κι αν έρθει πίσω απ’ την πλάτη σου.

Και μη μένεις μόνο σ’ αυτό που βλέπεις και ακούς. Αν ενδιαφέρεσαι να μάθεις το αληθινό, νιώσε. Άγγιξε το δάκρυ, για να νιώσεις πως είναι αληθινό. Άγγιξε και το χαμόγελο, όταν συνοδεύεται από δυο γελαστά μάτια, για να δεις πως τότε είναι αληθινό. Κι αν είναι, κι αν το ‘χεις προκαλέσει εσύ, τότε θα μπορείς να αγγίξεις και το δικό σου αληθινό χαμόγελο που θα κάνει τα μάτια σου να χαμογελάσουν.

Και να θυμάσαι…

…όλα αυτά είναι όσα πρέπει να γνωρίζεις για να αποφύγεις τις κρυφές επιδράσεις. Γιατί, οι άνθρωποι γύρω σου μπορεί να κάνουν αυτό που θέλεις, που ζητάς ή που περιμένεις από αυτούς, αλλά πάντα υπάρχουν παρενέργειες, αν δε θέλουν στ’ αλήθεια να το κάνουν. Γι’ αυτό πρέπει να συνεργαστείς μαζί τους, να τους δεις, να τους ακούσεις, να τους νιώσεις. Μόνο έτσι θα κάνουν αυτό που θέλεις, που τους ζητάς, που περιμένεις από αυτούς, χωρίς να το θέλουν, αλλά και χωρίς να γεννηθούν μέσα τους συναισθήματα εχθρότητας και απομόνωσης.

«ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ‘ΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ»

Έχεις σκεφτεί να το βάλεις στα πόδια ε; Να φύγεις…

Παραδέξου το! Είναι δελεαστικό! Και σου πέρασε απ’ το μυαλό... Σκέφτηκες να φύγεις μακριά, να αφήσεις κάτι πίσω σου, για να ξεκινήσεις κάτι από την αρχή. Κάτι τελείως καινούριο, που θα μπορείς να το φτιάξεις όπως θες. Γιατί έτσι έχεις μια ακόμη ευκαιρία, αλλά και μια παραπάνω εμπειρία, αφού έχεις μάθει από τα λάθη που έκανες και μπορείς πια να μην κάνεις ξανά τα ίδια.

Μπορείς, λοιπόν, να στηριχτείς στον πιο ώριμο εαυτό σου τώρα. Σε έναν εαυτό που μπορεί να αποφασίσει με μεγαλύτερη σιγουριά και με μεγαλύτερη ασφάλεια. Που μπορεί να απορρίψει επιλογές, όχι παίρνοντας ρίσκα, αλλά ξέροντας ήδη ότι τις ακολούθησε και δεν έβγαλαν πουθενά. Κι αν όμως αποδειχτούν κι αυτές οι επιλογές λάθος; Τι γίνεται τότε; Φεύγεις ξανά! Ναι… φεύγεις ξανά και ξεκινάς από την αρχή!

Αλλά, μέχρι πότε θα επιλέγεις να φεύγεις ή να αφήνεις κάτι να φύγει όταν κάνεις λάθος, όταν νομίζεις πως θα κάνεις λάθος, όταν φοβάσαι, όταν δεν ξέρεις τι άλλο να αποφασίσεις;

Μα φυσικά μέχρι να φτάσεις στο τέλειο! Μέχρι να βρίσκεσαι στο ιδανικό! Σωστά;

Αν όμως, για να φτάσεις στο υποτιθέμενο τέλειο και ιδανικό σου, το τίμημα είναι η μοναξιά; Είσαι σε θέση να πληρώσεις αυτό το τίμημα; 

Ή μπορεί και να ρισκάρεις τελικά και να μείνεις, έστω και για μια φορά ή έστω και για πρώτη φορά εκεί; Έτσι… για να δεις τι θα γίνει;

Και μη βιαστείς ν’ απαντήσεις… διάβασε πρώτα κάτι που μπορεί να σου είναι και γνώριμο:

«Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,

μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.

Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.

Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου.»

(Γ. Ρίτσος, «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος»)

ΛΥΤΟΙ ΚΑΙ ΔΕΜΕΝΟΙ

Λυτοί. Ελεύθεροι και ίσως γυρολόγοι. Τυχοδιώκτες. Δεν έχουν τίποτα και κανένα που να μπορεί να χαλάσει τα σχέδιά τους, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτα και κανένας με αυτή τη σημασία στη ζωή τους. Όταν αποφασίζουν, αποφασίζουν μόνο για τον εαυτό τους. Κι όταν πέφτουν, πρέπει μόνοι τους να σηκωθούν. Είπαμε… δεν υπάρχει τίποτα και κανένας στη ζωή τους. Δεν ανήκουν πουθενά και δεν είναι ποτέ σταθεροί, ούτε ασταθείς. Γιατί, δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις κάποιον σταθερό ή ασταθή, όταν φεύγει όποτε θέλει, χωρίς να υπάρχει τίποτα και κανένας να σκεφτεί.

Δεμένοι. Συγκροτημένοι και ίσως αποφασισμένοι. Συγκρατημένοι. Στήνουν τα σχέδιά τους πάνω σε σταθερές βάσεις, ώστε να μη χρειαστεί εύκολα να τα ανατρέψουν. Όταν αποφασίζουν, πρέπει να σκεφτούν και τις παράπλευρες απώλειες. Και όταν πέφτουν, λογικά είναι εκεί αυτοί στους οποίους στηρίζουν τα σχέδιά τους. Είπαμε… τα στηρίζουν πάνω σε σταθερές βάσεις. Μπορείς να τους βρεις, αν τους ψάξεις, γιατί βρίσκονται κάπου τριγύρω, στα στέκια τους. Κι όταν ή αν ποτέ αποφασίσουν να φύγουν, θα είναι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Εσείς σε ποια ομάδα είστε; Πριν απαντήσετε, σκεφτείτε...

Μήπως οι «λυτοί» περιμένουν αυτό που θα τους ταρακουνήσει για να πάψουν να είναι τυχοδιώκτες;

Και μήπως οι «δεμένοι» είναι παράλληλα ελεύθεροι, αλλά χωρίς να το ξέρουν ή απλά χωρίς να το πιστεύουν;

ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙΣ!

Είσαι σε ένα αεροπλάνο και ετοιμάζεσαι να πέσεις. Ελεύθερη πτώση. Έχεις στην πλάτη ένα αλεξίπτωτο που θα ανοίξει, καθώς πέφτεις. Έχεις κάπου εκεί και ένα εφεδρικό αλεξίπτωτο, σε περίπτωση που το πρώτο δεν ανοίξει. Σωστά; Σωστά!

Και φτάνεις στην πόρτα του αεροπλάνου, που έχει ανοίξει και όλοι σε κοιτάζουν, γιατί είναι η σειρά σου να πέσεις. Αλλά, ενώ είσαι εκεί στην άκρη, on the edge που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι, κάνεις ένα βήμα πίσω. Και κοιτάζεις μια το κενό, μια την ασφάλεια του εσωτερικού του αεροπλάνου. Δειλιάζεις. Και όλοι γύρω σου σε κοιτάνε.

Τότε, έρχεται κάποιος κοντά και σε κοιτάζει. Σου χαμογελάει και σου λέει ψυθιριστά πως θα είσαι ασφαλής! Πως μπορείς να πέσεις! Και όταν βλέπει πως ακόμα δειλιάζεις σου δίνει μια και χοπ! Βρίσκεσαι στο κενό! Να πέφτεις! Και δεν ξέρεις πώς να σκεφτείς, τι να κάνεις, πώς να αντιδράσεις! 

Σκέψου γρήγορα!!

Θα μείνεις να θυμώνεις με αυτόν που σε έσπρωξε, επειδή δεν μπορούσες να το πάρεις απόφαση και να πέσεις…

…ή θα επικρατήσει το αίσθημα της επιβίωσης, θα αφήσεις το θυμό σου κάπου στον αέρα και θα τραβήξεις το σκοινί, για να ανοίξεις το αλεξίπτωτό σου;

Γιατί, μερικές φορές, αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι είναι κάποιον να σε σπρώξει!