30.7.12

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ…

Κάθισε στο γρασίδι η Ραπουνζέλ, άπλωσε τα μαλλιά της τριγύρω κι αφού βολεύτηκε, ξάπλωσε και σήκωσε το βλέμμα της ψηλά. Της άρεσε να κοιτάζει τον ουρανό τη νύχτα, γιατί όλα τα αστέρια λάμπουν σα μικρά φωτάκια. Και της άρεσε να κοιτάζει το φεγγάρι και να περιμένει να κατέβει χαμηλά στον ορίζοντα και να γίνεται όλο και μεγαλύτερο μέχρι να χαθεί από τα μάτια της.
Και τότε σκέφτηκε… Πού μπορεί να πηγαίνει το φεγγάρι;
Και μετά σκέφτηκε… Μα φυσικά συνεχίζει το ταξίδι του στον κύκλο της Γης και απλά φαίνεται από την άλλη πλευρά της, όπου πηγαίνει για να πάρει τη θέση της μέρας! Και μπορεί να υπάρχει  και κάποιος άλλος, κάπου μακριά, που να είναι ξαπλωμένος στο γρασίδι και να περιμένει να δει το φεγγάρι! Να δει το ίδιο φεγγάρι που είδε κι αυτή!
Χμ… σκέφτηκε. Τότε, μήπως συμβαίνει το ίδιο και με άλλα πράγματα εκτός από τον ουρανό; Με τα γεγονότα ας πούμε; Γιατί, πώς γίνεται, για παράδειγμα, δύο άτομα να σχηματίζουν μια εντελώς διαφορετική άποψη για κάτι, ενώ στην ουσία πρόκειται για το ίδιο γεγονός; Μήπως σχηματίζουν διαφορετική άποψη γιατί βλέπουν το ίδιο γεγονός από διαφορετικό σημείο; Και σε αυτή την περίπτωση, ποια από τις δύο απόψεις είναι πιο σωστή;
Άρα, μήπως, λοιπόν, κι η αλήθεια είναι υποκειμενική; Μήπως δεν υπάρχει μια και αντικειμενική αλήθεια για τα γεγονότα, που να είναι η σωστή; Και μήπως γι’ αυτό δεν μπορούμε να απαντήσουμε πάντα με σιγουριά αν είναι μέρα ή νύχτα, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να ρωτήσουμε για τον τόπο;

Γιατί, όπως μάθαμε, ο ουρανός είναι ένας και όλοι τον ίδιο ουρανό βλέπουμε! Απλά από διαφορετικό μέρος!



26.7.12

ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ...

Ήταν κάποτε μια λέξη, μια μικρή λέξη. Ή μάλλον ήταν μια λέξη που έμοιαζε μικρή, χωρίς να είναι. Έμοιαζε και ασήμαντη, χωρίς να είναι. Κι ενώ στην αρχή όποιος την άκουγε ή την έβλεπε χαμογελούσε κι ένιωθε μια σταγόνα ευτυχίας να ξεπετάγεται από μέσα του, μετά άλλαζε γνώμη και τη συνήθιζε και απλά αδιαφορούσε. Αυτό ήταν που έκανε τη λέξη να μοιάζει ασήμαντη, χωρίς να είναι. Και οι άνθρωποι δεν την ανέφεραν συχνά γιατί το ήξεραν αυτό.
Κι άρχισε να είναι θλιμμένη η λέξη και να νιώθει μοναξιά, γιατί κανείς δεν επέμενε να χαμογελάει και να νιώθει τη σταγόνα ευτυχίας να ξεπετάγεται, κάθε φορά που την άκουγε ή την έβλεπε. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να σταματήσει να ανησυχεί για τη γνώμη των άλλων και να αρχίσει να μοιράζει ψέματα και άδειες υποσχέσεις. Έτσι, θα σταματούσε να πληγώνεται κάθε φορά που κάποιος τη συνήθιζε ή αδιαφορούσε γι’ αυτή. Απλά δε θα ήταν ποτέ ξανά αληθινή!
Κι έτσι η λέξη άδειασε ό,τι κι αν είχε μέσα της κι απόμεινε κενή. Έμεινε μια απλή λέξη που δε συνοδευόταν από τίποτα άλλο πέρα από λόγια. Ούτε συναισθήματα, ούτε πράξεις είχε μαζί της. Και γι’ αυτό σταμάτησε να γεμίζει τους ανθρώπους με χαμόγελα και σταμάτησε να προκαλεί τη σταγόνα ευτυχίας σε όποιον την άκουγε. Κι έμεινε να έχει για μόνη της ευχαρίστηση τις άδειες υποσχέσεις και τα κοινότυπα λόγια. Κι έκανε συμμάχους όλους όσους ήθελαν να εκμεταλλευτούν αυτούς που δεν ήξεραν την ιστορία της και την αλλαγή της από μια λέξη με νόημα σε μια λέξη χωρίς ουσία.

Αγάπη. Σ’ αγαπώ. Κάποτε, έμοιαζαν μικρά λόγια, αλλά οι άνθρωποι που τα άκουγαν ήξεραν πως δεν ήταν. Έμοιαζαν και ασήμαντα, αλλά και πάλι οι άνθρωποι που τα άκουγαν ήξεραν πως δεν ήταν. Και κάποτε προκαλούσαν χαμόγελα και σταγόνες ευτυχίας. Τώρα μοιάζουν μεγάλα και σημαντικά λόγια, αλλά δεν είναι. Κι αυτοί που τα λένε δεν τα εννοούν. Κι αυτοί που τα ακούνε δεν αφήνουν τη σταγόνα ευτυχίας να ξεπεταχτεί.  

18.7.12

ΕΣΤΩ e ΑΡΝΗΤΙΚΟ

Θυμάστε το ανέκδοτο με το μπιζέλι; Οκ! Έχω ένα καινούριο ανέκδοτο!

«Έστω e, αρνητικό».

Ναι αυτό ήταν… Και ναι, ούτε εγώ γέλασα… Και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν ήξερα τι είναι το e! Και ρώτησα κι έμαθα, λοιπόν. Είναι μια μαθηματική σταθερά, που ισούται με 2,71828183 (εντάξει… εδώ googlαρα και λίγο…) και δεν μπορεί να είναι αρνητικός αριθμός. Πώς λέμε π = 3,14 (αυτό το θυμόμουν…); Ε… αυτό! Εκεί ήταν το αστείο, λοιπόν, αλλά πάλι δε γέλασα. Σκέφτηκα, όμως, κάτι άλλο.
Γιατί να μην μπορεί το e να είναι αρνητικός αριθμός, δηλαδή; Εύκολα γίνεται! Βάζεις ένα πλην μπροστά, το κάνεις -2,71828183 και… τσουπ! Να ένας αρνητικός αριθμός! Παράλληλα, βέβαια, συνεχίζει να είναι αριθμός. Κάποιοι άλλοι μας έμαθαν πως είναι μόνο θετικός αριθμός, όμως. Γιατί, λοιπόν, να μην μπορεί κάποιος να διαφωνήσει; Σωστά; Όχι, θα βιαστούν να πουν οι μαθηματικοί, αλλά ας κρατήσουν τη γνώμη τους για τον εαυτό τους! Δημοκρατικά πάντα!
Κάπως έτσι νομίζω γίνεται και με τις ιστορίες και τα παραμύθια. Μας έχουν πει τόσες ιστορίες και παραμύθια με ευτυχισμένο τέλος! Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, να μας έχουν πει μόνο ιστορίες και παραμύθια με ευτυχισμένο τέλος. Κάποιοι άλλοι τα έφτιαξαν έτσι και συνεχίζουν να μένουν έτσι. Ευτυχισμένα και χαρούμενα. Κι όμως, αν αλλάξουμε το τέλος και βάλουμε ένα άλλο; Τι γίνεται τότε; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αλλάζει όλη η ιστορία ή όλο το παραμύθι. Κι όμως… αν το σκεφτείς, δεν αλλάζει η ιστορία! Δεν αλλάζει κάτι στην πορεία προς το τέλος της! Αυτό που αλλάζει είναι μόνο το τέλος της! Και πάντα θα υπάρχουν χαρούμενες κι ευτυχισμένες στιγμές στην πορεία της ιστορίας που δεν μπορεί να τις αλλάξει ένα λυπημένο τέλος.

Μήπως, λοιπόν, μια ιστορία δεν εξαρτάται από το τέλος που θα έχει; Μήπως το τέλος της είναι απλά υποκειμενικό και δεν είναι απαραίτητο να επηρεάζει και την πλοκή της; Μήπως δεν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε χαρούμενη ή λυπημένη κρίνοντας μόνο και μόνο από το τέλος της;


16.7.12

ΣΤΟ ΒΥΘΟ

Πάρε μια βαθιά ανάσα και βούτα! Μη μείνεις όμως στη ζεστή και φωτεινή επιφάνεια. Βούτα βαθιά. Και μην αφήσεις το νου σου στη ζεστή και φωτεινή επιφάνεια. Άσε κι αυτόν να βουτήξει βαθιά, στο κρύο και σκοτεινό νερό του βυθού. Ωραία! 
Τώρα, φύσα σιγά σιγά την ανάσα που είχες πάρει, κάνοντας μπουρμπουλήθρες κι άσε τον αέρα να φύγει και να πάρει μαζί του όλα σου τα προβλήματα, γιατί τώρα είσαι στον κρύο και σκοτεινό βυθό. Αφού φύγουν τα προβλήματα, άσε να φύγουν μαζί με τις μπουρμπουλήθρες και οι σκέψεις των άλλων που έχουν τρυπώσει στο μυαλό σου. Κράτα μόνο τις δικές σου! Τίποτα άλλο δεν έχει χώρο στο μυαλό σου, πέρα από τις δικές σου σκέψεις, όταν βρίσκεσαι στον κρύο, σκοτεινό και ήσυχο βυθό, μακριά απ’ τις φωνές.
Άσε το μυαλό σου τώρα να επεξεργαστεί τις δικές σου σκέψεις, χωρίς να αφήνεις τίποτα άλλο να τρυπώσει και να χωθεί. Μην ανησυχήσεις ούτε καν γι’ αυτούς που μπορεί να σε ψάξουν! Το πιο πιθανό είναι να μη σε ψάξει κανείς. Κι ας μη σε βλέπουν να ανεβαίνεις στην επιφάνεια για ώρα.
Ακόμα κι αν σε ψάξει κάποιος, στην αρχή θα ανησυχήσει, αλλά γρήγορα θα βαρεθεί και θα συνεχίσει να κολυμπάει στη ζεστή και φωτεινή επιφάνεια, εκεί στα ρηχά. Κι όταν γυρίσεις πίσω, θα σου πει να μην το ξανακάνεις.
Αν πάλι κάποιος σε ψάξει και ανησυχήσει πραγματικά όταν δε σε βρει, τότε θα τον δεις να κολυμπάει λίγο πιο κει. Θα έχει βουτήξει κι αυτός στον κρύο και σκοτεινό βυθό και θα σε παρακολουθεί από απόσταση για να σιγουρευτεί ότι θα είσαι καλά, χωρίς όμως να σε διακόψει. Κάνοντας απλά το ίδιο με σένα. Θα προσπαθεί κι αυτός να ακούσει τις σκέψεις του μακριά από τις φωνές και τη φασαρία των άλλων. Και η μόνη φασαρία που θα μπορεί να αντέξει, χωρίς να τον αποσπά από τις σκέψεις του, θα είναι η δική σου.

14.7.12

Η ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ ΚΙ Ο TINKY WINKY

Έστω ότι η Ραπουνζέλ δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα με το βάτραχο. Μπορεί να μην της άρεσε· μπορεί τελικά να μην επιχείρησε καν να τον φιλήσει (είπαμε είναι και μια πριγκίπισσα)· μπορεί να τον φίλησε και να μην έγινε πρίγκιπας· μπορεί να τον φίλησε και να έγινε πρίγκιπας, αλλά όχι ο κατάλληλος πρίγκιπας… Τέλος πάντων, δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, για να μη γίνω αδιάκριτη. Ας μείνουμε στο ότι δεν έκατσε.
Μπουχτισμένη, λοιπόν, αποφάσισε να σταματήσει να ψάχνει για πρίγκιπες και βατράχους που είναι εν δυνάμει πρίγκιπες και να ψάξει για κάτι διαφορετικό. Ανοίγει την τηλεόρασή της και πέφτει πάνω στα Teletubbies! Τα Teletubbies τραγουδάνε τη γνωστή επιτυχία “Teletubbies” και η Ραπουνζέλ βλέπει τον Tinky Winky και λέει «Εδώ είμαστε! Είναι ο ψηλότερος από όλα και είναι και μωβ! Και αν μη τι άλλο, είναι κάτι διαφορετικό!»
Υπάρχουν θέματα όμως… Το πρώτο και βασικότερο είναι το γεγονός ότι δεν είναι πρίγκιπας! Σε καμιά περίπτωση δεν είναι πρίγκιπας! Αυτό τον κάνει τελείως αντισυμβατικό για τη Ραπουνζέλ, που είναι πριγκίπισσα και βάσει πρωτοκόλλου πρέπει να παντρευτεί πρίγκιπα. Το δεύτερο είναι ότι ζει σε ένα δικό του κόσμο, μαζί με τα άλλα Teletubbies και την υπέροχη θορυβώδη σκούπα τους. Αυτός ο κόσμος, πέρα από διαφορετικός, είναι και λίγο μακρινός. Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι μπορεί να είναι αντισυμβατικός και τελείως διαφορετικός από αυτή, αλλά δεν της προκαλεί κάποια διάθεση να τον αλλάξει, όπως ο βάτραχος. Αυτό σημαίνει ότι δε θα γίνει ποτέ συμβατικός και ότι δεν υπάρχουν και πολλές πιθανότητες να αποφασίσει να αφήσει μόνιμα το δικό του κόσμο για να μείνει στο δικό της βασίλειο. Οπότε, το πολύ πολύ να πηγαινοέρχονται.  
Παρόλα αυτά, αν κι η αντισυμβατικότητα, η διαφορετικότητα κι οι αρνητικές πιθανότητες δεν την ενοχλούν ιδιαίτερα, δεν ξέρει τι να κάνει...
…να πάρει το ρίσκο και να δει πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί μια επίσκεψη στη χώρα των Teletubbies, παραβλέποντας τις διαφορές κι αποφασισμένη ότι μπορεί και να τις προσπεράσει αν χρειαστεί;
...ή να μείνει στον κόσμο της, χωρίς να πλησιάσει τη χώρα των Teletubbies, αφού υπάρχει κι ένα πρωτόκολλο και με τον Tinky Winky δε βρίσκει κάποιο σίγουρο σημείο επαφής;


Κι αυτό για όσους χρειάζονται διευκρινίσεις σχετικά με τα Teletubbies: 



12.7.12

Η ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ ΚΑΙ Ο ΒΑΤΡΑΧΟΣ

Είχα ακούσει ένα ανέκδοτο πρόσφατα και προσπαθούσα από το πρωί να το θυμηθώ. Τελικά, με τα πολλά μου ήρθε:

Τι είναι πράσινο και χοροπηδάει;
Ένα μπιζέλι με λόξιγκα…

Δεν είχα γελάσει… μάλλον θα το είχα εκλογικεύσει, όπως κάνει μια φίλη, που δε γελάει ποτέ με τα ανέκδοτα… Αλλά τώρα σοβαρά… Είναι η σωστή απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση «ένα μπιζέλι με λόξιγκα»; Γιατί εγώ «ένας βάτραχος» θα έλεγα.
Συνειρμικά, με τη σκέψη μου στον πράσινο βάτραχο που χοροπηδάει, μου ήρθε στο νου η Ραπουνζέλ. Σκέφτηκα, δηλαδή, πως αν τελικά έκοβε τα μαλλιά της, έμενε στον πύργο και έχανε τον πρίγκιπα, θα έφτανε η ώρα που θα έπρεπε να αποκατασταθεί. Οπότε λογικά θα έψαχνε μια δεύτερη επιλογή, αφού η πρώτη δεν έκατσε! Αναφέρομαι στο βάτραχο, που είναι εν δυνάμει πρίγκιπας. Αυτόν που ψάχνει να βρει μια πριγκίπισσα για να τον φιλήσει και… Ταρατατζούμ! Να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα!
Μπορεί αυτή να μην είναι και η πιο ευχάριστη δεύτερη επιλογή, βέβαια, για τη Ραπουνζέλ, δεδομένου ότι πρέπει να φιλήσει ένα βάτραχο, που σε καμιά περίπτωση δε μοιάζει με πρίγκιπα, ακόμα κι αν πρόκειται να αλλάξει και να του φέρνει λίγο έως πολύ. Και πέρα από αυτό το πρόβλημα, υπάρχει και κάτι ακόμα. Ακόμα κι αν τελικά αποφασίσει να φιλήσει το βάτραχο, ακόμα κι αν ο βάτραχος μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα, πώς μπορεί να ξέρει από πριν ότι θα είναι ο κατάλληλος πρίγκιπας γι’ αυτή; Γιατί αν κατά λάθος φιλήσει τον πρίγκιπα-βάτραχο που προοριζόταν για κάποια άλλη πριγκίπισσα; Τι θα γίνει τότε;
Για να μη νιώσει η Ραπουνζέλ μειονεκτικά, διότι συνεχίζει να είναι και μια πριγκίπισσα, λέω να το γενικεύσω λίγο. Έστω ότι…
…βάζουμε στη θέση της Ραπουνζέλ μια οποιαδήποτε πριγκίπισσα.
…βάζουμε στη θέση του βατράχου τον ακατάλληλο κοινό θνητό, για την οποιαδήποτε πριγκίπισσα.
…και στη θέση του φιλιού βάζουμε τις προσπάθειες της οποιασδήποτε πριγκίπισσας να αλλάξει τον ακατάλληλο κοινό θνητό σε κατάλληλο πρίγκιπα.
Και το θέμα είναι το εξής: Ποιος μπορεί να εγγυηθεί στην πριγκίπισσα πως τα μαγικά θα πιάσουν και ο κοινός θνητός θα αλλάξει και θα γίνει πρίγκιπας; Πως ο ακατάλληλος θα αλλάξει και θα γίνει κατάλληλος; Και ακόμα κι αν συμβεί αυτό, ποιος μπορεί να της εγγυηθεί ότι ο κατάλληλος πια πρίγκιπας είναι κατάλληλος γι’ αυτή και όχι για κάποια άλλη πριγκίπισσα; Και ακόμα κι αν είναι κατάλληλος γι’ αυτή, ποιος μπορεί να της εγγυηθεί ότι οι αλλαγές που θα φέρει το φιλί θα είναι σωστές και μη αναστρέψιμες;

Σα να μαζεύτηκαν πολλά… και το μαγικό ραβδί της νεράιδας είναι σπασμένο… και μπορεί να είναι πραγματικά έτοιμη μια ολόκληρη ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ να φιλήσει ένα ΒΑΤΡΑΧΟ ή το κάνει επειδή έχει καιρό να φιλήσει κάποιον αληθινό πρίγκιπα;





ΟΣΟ Τ’ ΑΦΗΝΕΙΣ, ΤΟΣΟ Σ’ ΑΦΗΝΕΙ

Κι όσο τ’ αφήνεις, τόσο σ’ αφήνει… Κάπως έτσι μου την έμαθαν αυτήν την παροιμία και πάντα μου τη λέγανε όταν έπρεπε να διαβάσω για κάτι. Την άκουσα όταν έδινα εξετάσεις στα Γαλλικά, όταν έδινα Πανελλήνιες, ακόμα και σε εργασίες στο Πανεπιστήμιο. Πάντα το επιχείρημα ήταν ότι αν αφήσω κάτι και ξεκουραστώ για λίγο, τότε θα μ’ αφήσει κι αυτό, θα μείνει εκεί μισοτελειωμένο.
Τι γίνεται όμως αν το κάτι σ’ αφήσει πρώτο; Δε μου είπανε ποτέ τέτοιο πράγμα! Κι έρχομαι τώρα εγώ κι αναρωτιέμαι, όσο κάποιος σ’ αφήνει, τόσο τον αφήνεις κι εσύ; Και μένει πίσω και φεύγεις; Όσο υπήρχε η γνωστή ιστορία της πριγκίπισσας τριγύρω (ναι, αυτή που λέγαμε στη Ραπουνζέλ) θα απαντούσα πως δεν είναι απαραίτητο να αφήσεις κάποιον να φύγει και πως αν θες θα προσπαθήσεις να τον κρατήσεις και μπλα μπλα μπλα… Τώρα, όμως, θα πω: Σαχλαμάρες! Φυσικά και θα αφήσεις αυτόν που σε αφήνει να φύγεις! Ειδικά, αν από τη φύση σου έχεις τάσεις φυγής, αν δε νιώθεις την ολοκλήρωση τόσο εύκολα και πάει λέγοντας.
Έτσι, όποιος σε αφήνει να φύγεις θα μένει πίσω, πίσω σε κάτι μισοτελειωμένο. Κι αν δε δείξει ποτέ τη διάθεση να το τελειώσει ή να το διορθώσει θα χαθεί τελικά ή θα «παραγραφεί», όπως γίνεται με τα εγκλήματα και τις παραβάσεις μετά από χρόνια.
Ξέρεις, όμως, τι πιστεύω; Δε φταις εσύ! Δε φταίει καν ο κάποιος που σ’ αφήνει να φύγεις! Φταίει πως έτσι μεγαλώσαμε: εγωιστές άνθρωποι! Όταν κάτι χαλάει προσπαθούμε να το ξεφορτωθούμε, όχι να το φτιάξουμε και να το χρησιμοποιήσουμε ξανά. Πάντα λέμε πως παλιά τα πάντα κρατούσαν περισσότερο… Αλλά, πάντα ξεχνάμε το γιατί…


Γιατί κάποτε, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να φτιάξουν αυτό που χαλούσε. Σήμερα, κοιτάζουν μόνο πώς θα μπορέσουν να βρουν κάτι να το αντικαταστήσουν, ακόμα κι αν φτιάχνεται, μόνο και μόνο από το φόβο ότι μπορεί να ξαναχαλάσει.



11.7.12

"LOVE WILL ALWAYS FIND A WAY"

Το είδα κάπου γραμμένο και σκέφτηκα «Χμ… Η αγάπη πάντα θα βρίσκει τρόπο… Χμ...».

(Και μετά κοίταξα ποιος το είπε…)

ΤΙΙΙΙ;;; Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ;;;

(Και μου χτύπησε καμπανάκι… συναγερμός… πώς το λένε!)

Και περιμένει να πάρω στα σοβαρά τα λόγια μιας ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑΣ, που κοιμάται για ΕΚΑΤΟ χρόνια και περιμένει να έρθει ένας ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ να την ξυπνήσει;;

Δε φτάνει που βασίζεται σε κάποιον άγνωστο, αντί να βάλει ξυπνητήρι, πρέπει αυτός ο άγνωστος να είναι και πρίγκιπας;; Δηλαδή πόσες πιθανότητες πια!!!



ΦΕΥΓΩ. ΦΕΥΓΕΙΣ. ΦΕΥΓΕΙ…

«Φεύγω. Φεύγεις. Φεύγει. Φεύγουμε. Φεύγετε. Φεύγουν.»

Το «φεύγω» είναι το αγαπημένο μου ρήμα. Μπορεί να κάνει τα πάντα! Να φτιάξει τα πάντα! Να ολοκληρώσει τα πάντα! Να διορθώσει ακόμα και όσα δε διορθώνονται! Γιατί όταν έχεις ένα πρόβλημα και το αφήνεις και φεύγεις, τότε δεν το έχεις πια. Είναι μακριά. Και ό,τι είναι μακριά σου δεν μπορεί να σε βλάψει. Σωστά; Σωστά θα πω εγώ, γιατί το «φεύγω» είναι το αγαπημένο μου ρήμα.
Το «μένω» είναι το αντίθετό του. Δε μου αρέσει και πολύ. Μοιάζει λίγο μόνιμο και πολύ σταθερό. Και είναι ύπουλο γιατί θέλει να δείχνει απλό αλλά δεν είναι! Όλοι μου λένε συνεχώς ότι κλίνεται όπως το «φεύγω». Έτσι, κι εγώ, στην αρχή, σκέφτηκα πως είναι εύκολο γιατί το «φεύγω» ήξερα να το κλίνω. Αλλά όταν ξεκίνησα να πω «Μένω. Μέν…» το άφησα μισοτελειωμένο, γιατί δεν μπορούσα να συνεχίσω και να πω με σιγουριά το δεύτερο πρόσωπο του ενικού αριθμού αυτού του ρήματος. Με τα πολλά κι επειδή πάντα μου λέγανε «όταν δεν ξέρεις κάτι προχώρα παρακάτω και γύρνα μετά να το σκεφτείς με την ησυχία σου», προχώρησα κι εγώ και είπα «… Μένει. Μένουμε. Μέν…», αλλά πάλι άφησα κάτι μισοτελειωμένο· δεν μπορούσα να πω με σιγουριά ούτε το δεύτερο πρόσωπο του πληθυντικού αριθμού αυτού του ρήματος.
Έτσι, κατέληξα στο ότι δεν είναι εύκολο τελικά! Καθόλου! Και σε καμιά περίπτωση δεν κλίνεται όπως το «φεύγω», γιατί αυτό ξέρω πολύ καλά να το κλίνω! Στο «μένω», όμως πραγματικά κόλλησα στο δεύτερο πρόσωπο!

Μπορώ με σιγουριά να πω «Μένω», αλλά πώς μπορώ να πω με σιγουριά «Μέν…», «Μέν…», «Δε φεύγεις», τέλος πάντων; 



Η ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ

Η τελευταία κούκλα που μου πήρανε οι γονείς μου σαν παιδί ήταν η Ραπουνζέλ. Ξέρεις… αυτή με τα μακριά ξανθά μαλλιά, που περιμένει τον πρίγκιπα στη σοφίτα ενός κάστρου και μπλα μπλα μπλα. Και τότε, καθώς περνούσε ο καιρός και έβλεπα πως δε θα υπήρχε επόμενη στη συλλογή με τις κούκλες σκέφτηκα ότι αυτή θα έκλεινε την παιδική μου ηλικία· ότι μάλλον ήταν σα να λέμε η τελεία της ηλικίας στην οποία σου επιτρέπεται να παίζεις με παιχνίδια και κούκλες και να φτιάχνεις κόσμους ολόκληρους και ιστορίες. Τώρα, αν με ρωτήσεις, θα σου πω, δε γίνεται… κάτι άλλο ήθελαν να μου πουν οι γονείς μου μ’ αυτή την κούκλα.
Θα μου πεις ότι δεν υπάρχουν και πολλά που να θέλουν να πουν οι γονείς με μια κούκλα σε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι. Και μάλλον θα ‘χεις δίκιο… Παρόλα αυτά, δεν αλλάζω γνώμη έτσι εύκολα, οπότε λέω να τολμήσω να την πω τη σκέψη μου. Αρχικά, λοιπόν, σκέφτηκα πως είναι πιθανό να βασίστηκαν στη γνωστή ιστορία της πριγκίπισσας. Για να είμαι ειλικρινής, για αρκετά χρόνια ήταν παρούσα η γνωστή ιστορία της πριγκίπισσας. Μια έφηβη που μακραίνει τα μαλλιά της και περιμένει τον πρίγκιπα να του τα ρίξει για να ανέβει και να την πάρει από τον πύργο. Όσο όμως δεν έρχεται ο πρίγκιπας ή όσο τη στήνει, τόσο ξενερώνει και σκέφτεται πως τελικά δεν υπάρχει πρίγκιπας αφού κανείς δεν έχει το θάρρος να έρθει ως τον πύργο.
Έτσι, εξαφανίστηκε η γνωστή ιστορία της πριγκίπισσας. Έλα όμως που η Ραπουνζέλ έμεινε… Τι εννοώ; Ήρθε μια μέρα, πολύ μετά την εφηβεία, που ήρθε ένας «υποψήφιος πρίγκιπας» (ας το πω έτσι) και πλησίασε τη Ραπουνζέλ, η οποία όμως συνέχιζε να μένει στον πύργο. Τα βρήκανε, λοιπόν, και η Ραπουνζέλ για να μην τον ταλαιπωρήσει πολύ σκέφτηκε να κατέβει αυτή απ’ τον πύργο, για να μη χρειαστεί να ανέβει αυτός ως εκεί. Κι όμως ο μπαμπάς-βασιλιάς κι η μαμά-βασίλισσα διαφώνησαν. Τότε, η Ραπουνζέλ σκέφτηκε να ακολουθήσει την κουραστική αλλά επίσης αποτελεσματική μέθοδο που της είχαν μάθει τόσα χρόνια, να ρίξει δηλαδή τα μαλλιά της για να ανέβει ο πρίγκιπας. Και τότε ο μπαμπάς-βασιλιάς και η μαμά-βασίλισσα της είπαν ότι έπρεπε να κόψει τα μαλλιά της! Ότι τόσα χρόνια της μάθαιναν να τα μακραίνει για να τα χρησιμοποιήσει, αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και εξάλλου αυτός δεν ήταν κι ο κατάλληλος πρίγκιπας γι’ αυτή! Άρα, έπρεπε να κόψει τα μαλλιά της για να μην μπορεί να ανέβει ο πρίγκιπας ή τουλάχιστον για να μην μπορεί να ανέβει τη δεδομένη χρονική στιγμή που δεν ήταν η κατάλληλη…

Και τσουπ! Δίλημμα! Τι να κάνει η Ραπουνζέλ;

Αν κόψει τα μαλλιά της… θα μείνει κλεισμένη στον πύργο της και θα αφήσει τον πρίγκιπα να αποφασίσει τι θέλει να κάνει, να φύγει ή να περιμένει να ξαναμακρύνουν. Το θέμα είναι θα είναι εκεί ο πρίγκιπας όταν ξαναμακρύνουν ή θα την έχει κάνει για άλλα κάστρα;
Αν δεν κόψει τα μαλλιά της… θα τα ρίξει για να σκαρφαλώσει ο πρίγκιπας, να την πάρει από τον πύργο και να φύγουν μαζί. Το θέμα είναι αν ο πρίγκιπας αλλάξει γνώμη, πού θα βρει η Ραπουνζέλ άλλο πύργο να χωθεί;