ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ...

Ήταν κάποτε μια λέξη, μια μικρή λέξη. Ή μάλλον ήταν μια λέξη που έμοιαζε μικρή, χωρίς να είναι. Έμοιαζε και ασήμαντη, χωρίς να είναι. Κι ενώ στην αρχή όποιος την άκουγε ή την έβλεπε χαμογελούσε κι ένιωθε μια σταγόνα ευτυχίας να ξεπετάγεται από μέσα του, μετά άλλαζε γνώμη και τη συνήθιζε και απλά αδιαφορούσε. Αυτό ήταν που έκανε τη λέξη να μοιάζει ασήμαντη, χωρίς να είναι. Και οι άνθρωποι δεν την ανέφεραν συχνά γιατί το ήξεραν αυτό.

Κι άρχισε να είναι θλιμμένη η λέξη και να νιώθει μοναξιά, γιατί κανείς δεν επέμενε να χαμογελάει και να νιώθει τη σταγόνα ευτυχίας να ξεπετάγεται, κάθε φορά που την άκουγε ή την έβλεπε. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να σταματήσει να ανησυχεί για τη γνώμη των άλλων και να αρχίσει να μοιράζει ψέματα και άδειες υποσχέσεις. Έτσι, θα σταματούσε να πληγώνεται κάθε φορά που κάποιος τη συνήθιζε ή αδιαφορούσε γι’ αυτή. Απλά δε θα ήταν ποτέ ξανά αληθινή!

Κι έτσι η λέξη άδειασε ό,τι κι αν είχε μέσα της κι απόμεινε κενή. Έμεινε μια απλή λέξη που δε συνοδευόταν από τίποτα άλλο πέρα από λόγια. Ούτε συναισθήματα, ούτε πράξεις είχε μαζί της. Και γι’ αυτό σταμάτησε να γεμίζει τους ανθρώπους με χαμόγελα και σταμάτησε να προκαλεί τη σταγόνα ευτυχίας σε όποιον την άκουγε. Κι έμεινε να έχει για μόνη της ευχαρίστηση τις άδειες υποσχέσεις και τα κοινότυπα λόγια. Κι έκανε συμμάχους όλους όσους ήθελαν να εκμεταλλευτούν αυτούς που δεν ήξεραν την ιστορία της και την αλλαγή της από μια λέξη με νόημα σε μια λέξη χωρίς ουσία.

Αγάπη. Σ’ αγαπώ. Κάποτε, έμοιαζαν μικρά λόγια, αλλά οι άνθρωποι που τα άκουγαν ήξεραν πως δεν ήταν. Έμοιαζαν και ασήμαντα, αλλά και πάλι οι άνθρωποι που τα άκουγαν ήξεραν πως δεν ήταν. Και κάποτε προκαλούσαν χαμόγελα και σταγόνες ευτυχίας. Τώρα μοιάζουν μεγάλα και σημαντικά λόγια, αλλά δεν είναι. Κι αυτοί που τα λένε δεν τα εννοούν. Κι αυτοί που τα ακούνε δεν αφήνουν τη σταγόνα ευτυχίας να ξεπεταχτεί.