Κι όσο τ’
αφήνεις, τόσο σ’ αφήνει… Κάπως έτσι μου την έμαθαν αυτήν την παροιμία και πάντα
μου τη λέγανε όταν έπρεπε να διαβάσω για κάτι. Την άκουσα όταν έδινα εξετάσεις
στα Γαλλικά, όταν έδινα Πανελλήνιες, ακόμα και σε εργασίες στο Πανεπιστήμιο.
Πάντα το επιχείρημα ήταν ότι αν αφήσω κάτι και ξεκουραστώ για λίγο, τότε θα μ’
αφήσει κι αυτό, θα μείνει εκεί μισοτελειωμένο.
Τι γίνεται
όμως αν το κάτι σ’ αφήσει πρώτο; Δε μου είπανε ποτέ τέτοιο πράγμα! Κι έρχομαι
τώρα εγώ κι αναρωτιέμαι, όσο κάποιος σ’ αφήνει, τόσο τον αφήνεις κι εσύ; Και
μένει πίσω και φεύγεις; Όσο υπήρχε η γνωστή ιστορία της πριγκίπισσας τριγύρω
(ναι, αυτή που λέγαμε στη Ραπουνζέλ) θα απαντούσα πως δεν είναι απαραίτητο να
αφήσεις κάποιον να φύγει και πως αν θες θα προσπαθήσεις να τον κρατήσεις και
μπλα μπλα μπλα… Τώρα, όμως, θα πω: Σαχλαμάρες! Φυσικά και θα αφήσεις αυτόν που
σε αφήνει να φύγεις! Ειδικά, αν από τη φύση σου έχεις τάσεις φυγής, αν δε
νιώθεις την ολοκλήρωση τόσο εύκολα και πάει λέγοντας.
Έτσι, όποιος
σε αφήνει να φύγεις θα μένει πίσω, πίσω σε κάτι μισοτελειωμένο. Κι αν δε δείξει
ποτέ τη διάθεση να το τελειώσει ή να το διορθώσει θα χαθεί τελικά ή θα
«παραγραφεί», όπως γίνεται με τα εγκλήματα και τις παραβάσεις μετά από χρόνια.
Ξέρεις, όμως,
τι πιστεύω; Δε φταις εσύ! Δε φταίει καν ο κάποιος που σ’ αφήνει να φύγεις!
Φταίει πως έτσι μεγαλώσαμε: εγωιστές άνθρωποι! Όταν κάτι χαλάει προσπαθούμε να
το ξεφορτωθούμε, όχι να το φτιάξουμε και να το χρησιμοποιήσουμε ξανά. Πάντα
λέμε πως παλιά τα πάντα κρατούσαν περισσότερο… Αλλά, πάντα ξεχνάμε το γιατί…
Γιατί κάποτε, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να φτιάξουν αυτό που χαλούσε.
Σήμερα, κοιτάζουν μόνο πώς θα μπορέσουν να βρουν κάτι να το αντικαταστήσουν,
ακόμα κι αν φτιάχνεται, μόνο και μόνο από το φόβο ότι μπορεί να ξαναχαλάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου