ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ;

Σου αρέσει ο χορός;

Εμένα μου αρέσει πολύ να βλέπω ανθρώπους να χορεύουν! Θα μου άρεσε και να χορεύω, εδώ που τα λέμε. Αν ήξερα τα βήματα, βέβαια! Μου αρέσουν περισσότερο οι χοροί που χορεύονται σε ζευγάρια. Και έχω πάντα την ίδια απορία όταν βλέπω ένα ζευγάρι να χορεύει: πώς συνεννοούνται και δεν πατάνε ο ένας το πόδι του άλλου;

Λογικά, όσοι ξέρουν απ’ αυτά, θα μου έλεγαν ότι στο χορό υπάρχουν κανόνες και υπάρχει κι επικοινωνία. Οι κανόνες είναι τα βήματα… Για να χορεύουν δύο άνθρωποι μαζί, πάει να πει πως ξέρουν τα βήματα…Εύκολο! Ή τα ξέρεις ή δεν τα ξέρεις!    

Τι γίνεται, όμως, με την επικοινωνία; Πώς ξέρεις ότι δε θα σε πατήσει ο άλλος, δηλαδή; Πώς ξέρεις ότι ξέρει να χορεύει και ότι καλά θα κάνεις να τον εμπιστευτείς; Χμ… εμπιστοσύνη… χμ… εδώ κάπως μπλέκεται το θέμα!

Ας το μπλέξω λίγο ακόμα… Έστω ότι η Ραπουνζέλ (καιρό είχα…), μετά τις αποτυχημένες προσπάθειές της να βρει κάποιον στο περιβάλλον της, αποφασίζει να ανοίξει τον κύκλο της. Γράφεται, λοιπόν, σε μια σχολή χορού και ανακαλύπτει ότι έχει το ρυθμό μέσα της, βρε παιδί μου! Μαθαίνει χορό και συναντά έναν παρτενέρ που της τραβάει το ενδιαφέρον και της ζητάει να πάρουν μέρος μαζί σε ένα διαγωνισμό χορού…

Περίπτωση πρώτη: Έστω ότι αποφασίζει να εμπιστευτεί τον παρτενέρ της.

Στην αρχή, όλα πάνε μια χαρά και ξαφνικά, εκεί που έχει μπει το πράγμα σε μια σειρά και βήμα το βήμα αρχίζει να προχωράει η χορογραφία, την πατάει. Την πρώτη φορά μπορεί να πει δεν πειράζει και να συνεχίσει. Αλλά, τη δεύτερη; Ή την τρίτη φορά; Θα κάνει ξανά το ίδιο; Ή θα σκεφτεί ότι ο παρτενέρ την εξαπάτησε και ότι δεν ξέρει τελικά να χορεύει και τόσο καλά όσο της υποσχέθηκε ή όσο αυτή νόμιζε; Πώς μπορεί να εμπιστευτεί στα χέρια του τη φήμη της, δεδομένου ότι πρόκειται και για πριγκίπισσα;

Περίπτωση δεύτερη: Έστω ότι έχει τους ενδοιασμούς της για τον παρτενέρ της και δε θέλει να διακινδυνεύσει και τη φήμη της.

Έλα, όμως, που ο παρτενέρ είναι καλός… Έλα που της κάνει και μια επίδειξη ικανοτήτων και την αφήνει με το στόμα ανοιχτό… Αποφασίζει να προσπαθήσει, λοιπόν, αλλά κοντοστέκεται… Κι αν δεν είναι αυτή αρκετά καλά προετοιμασμένη και δεν πάει καλά στο διαγωνισμό; Τι γίνεται τότε; Πώς μπορεί να είναι εντελώς σίγουρη για τις δικές της δυνάμεις και ικανότητες;

Και τέλος πάντων, να ρωτήσω και κάτι ακόμα ήθελα…

Όταν αποφασίζεις να εμπιστευτείς κάποιον, πώς ξέρεις ότι δε θα σε εξαπατήσει;

Όταν αποφασίζεις να εμπιστευτείς κάποιον που μετά σου αναιρεί τα δεδομένα, πόσες φορές μπορείς να αφομοιώσεις την αλλαγή του και να συνεχίσεις;

Όταν ζητάς από κάποιον να σε εμπιστευτεί, πώς ξέρεις ότι δε θα σε εξαπατήσει ο ίδιος;

Όταν ζητάς από κάποιον να σε εμπιστευτεί, πώς μπορείς να πεις με απόλυτη βεβαιότητα ότι εσύ μπορείς να εμπιστευτείς τον ίδιο τον εαυτό σου με τα συναισθήματα και τις κρυφές του σκέψεις;

Κι αν κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί για κάτι απ' όλα αυτά, πόσο πολύ θέλεις να πάρεις αυτό το ρίσκο;

ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΖΛ

Μου αρέσουν τα παζλ. Νομίζω πως είναι ένας ωραίος τρόπος να περνάω την ώρα μου. Με χαλαρώνουν και συνήθως με κάνουν να μη σκέφτομαι. Υπάρχουν, βέβαια, και φορές που με κάνουν να σκέφτομαι πιο χαλαρά, έχοντας τα χέρια μου απασχολημένα με κάτι.

Προτιμώ τα μεγάλα παζλ, με τα πολλά κομμάτια, που με κρατάνε απασχολημένη για μέρες και που, όταν ξεκινάω να τα φτιάξω, ξεχνιέμαι. Βασικά, νομίζω πως ξεχνιέμαι γιατί είμαι λίγο τελειομανής και θέλω τα κομμάτια να μπουν γρήγορα στη θέση τους και να μην είναι σκορπισμένα τριγύρω, στο πάτωμα.

Την τελευταία φορά που είδα όλα αυτά τα κομμάτια σκορπισμένα γύρω από το παζλ που έφτιαχνα (γιατί μου αρέσει να ξεκινάω από τα ακρινά κομμάτια, φτιάχνοντας πρώτα το γύρω γύρω), λοιπόν, σκέφτηκα πως έτσι είναι και η ζωή. Ένα μεγάλο, τεράστιο παζλ με πολλά κομμάτια, που περιμένουν σκορπισμένα, μέχρι κάποιος να τα βάλει στη θέση τους. Όμως, το θέμα είναι πως υπάρχουν διάφορα κομμάτια σε ένα παζλ…

• Υπάρχουν αυτά που τα έχουμε ήδη τοποθετήσει πρώτα από όλα. Για παράδειγμα, τέτοια είναι τα ακρινά κομμάτια που είναι εύκολο να τα ξεχωρίσεις και να τα ενώσεις. Είναι σα να έχεις κάτι έτοιμο, λοιπόν, μια βάση για να ξεκινήσεις. Μοιάζουν κάπως με τα όρια… τα ηθικά μας όρια, τα κοινωνικά μας όρια ή όσα όρια βάζουμε στη ζωή μας τέλος πάντων.
• Υπάρχουν κομμάτια που λόγω του χρώματός τους μπορούμε εύκολα να τα βρούμε και να υπολογίσουμε πού περίπου ταιριάζουν στην εικόνα. Έτσι, όταν τα ενώσουμε, έχουμε ένα μέρος του παζλ έτοιμο. Αυτά τα κομμάτια ίσως να μοιάζουν με τα γεγονότα που έχουν προκαθοριστεί για μας αμέσως με το που γεννιόμαστε. Ίσως, επίσης, να μοιάζουν με τα γεγονότα που είναι αποδεκτά από το περιβάλλον μας ή που κάποιος άλλος όρισε για μας ή που έτσι πρέπει να είναι τέλος πάντων. Είναι εύκολα κομμάτια, γιατί είναι αναμενόμενο να τα βρεις εύκολα και να τα ενώσεις εύκολα.
• Υπάρχουν, όμως, κι εκείνα τα σπαστικά κομμάτια που μοιάζουν όλα μεταξύ τους και δεν ξέρεις πού ακριβώς πρέπει να τα τοποθετήσεις στην εικόνα, γιατί θα ταίριαζαν εκεί πάνω αριστερά, αλλά το χρώμα τους είναι ίδιο και με αυτό το σημείο κάτω από το κίτρινο ταξί ή το κόκκινο λεωφορείο στο κέντρο… και πρέπει να τα δοκιμάσεις και ένα ένα για να δεις ποιο ταιριάζει με ποιο… κουραστικό! Και χρονοβόρο! Αλλά ξέρεις κάτι; Είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια! Τα πιο ενδιαφέροντα από όλα! Που σε παιδεύουν, αλλά, όταν βρεις τη θέση τους, νιώθεις τη μεγαλύτερη ικανοποίηση. Αυτό συμβαίνει και με τα γεγονότα εκείνα που έρχονται και τους αλλάζουμε θέση απορρίπτοντάς τα ή με τα γεγονότα εκείνα που τα δοκιμάζουμε σε πολλές θέσεις και τελικά τα βάζουμε εκεί που ταιριάζουν καλύτερα ή τα γεγονότα εκείνα που ακόμα δεν έχουν έρθει για να δούμε πού είναι η θέση τους.

Ξέρεις κάτι, όμως; Ποτέ δεν ήξερα τι να κάνω με τα κενά…

Τι γίνεται όταν ένα κομμάτι λείπει από το κουτί;

Ή τι κάνεις όταν ένα κομμάτι είναι σφηνωμένο κάπου στο κουτί και δεν το έχεις πάρει είδηση και νομίζεις πως λείπει;

Ή τι γίνεται όταν χάνεις ένα κομμάτι; 

Γιατί ξέρεις… μερικές φορές πάνε και χώνονται κάτω από το χαλί και ούτε που σου περνάει από το μυαλό να ψάξεις εκεί! Οπότε, τα ρουφάει η ηλεκτρική στη γενική καθαριότητα…