ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΖΛ

Μου αρέσουν τα παζλ. Νομίζω πως είναι ένας ωραίος τρόπος να περνάω την ώρα μου. Με χαλαρώνουν και συνήθως με κάνουν να μη σκέφτομαι. Υπάρχουν, βέβαια, και φορές που με κάνουν να σκέφτομαι πιο χαλαρά, έχοντας τα χέρια μου απασχολημένα με κάτι.

Προτιμώ τα μεγάλα παζλ, με τα πολλά κομμάτια, που με κρατάνε απασχολημένη για μέρες και που, όταν ξεκινάω να τα φτιάξω, ξεχνιέμαι. Βασικά, νομίζω πως ξεχνιέμαι γιατί είμαι λίγο τελειομανής και θέλω τα κομμάτια να μπουν γρήγορα στη θέση τους και να μην είναι σκορπισμένα τριγύρω, στο πάτωμα.

Την τελευταία φορά που είδα όλα αυτά τα κομμάτια σκορπισμένα γύρω από το παζλ που έφτιαχνα (γιατί μου αρέσει να ξεκινάω από τα ακρινά κομμάτια, φτιάχνοντας πρώτα το γύρω γύρω), λοιπόν, σκέφτηκα πως έτσι είναι και η ζωή. Ένα μεγάλο, τεράστιο παζλ με πολλά κομμάτια, που περιμένουν σκορπισμένα, μέχρι κάποιος να τα βάλει στη θέση τους. Όμως, το θέμα είναι πως υπάρχουν διάφορα κομμάτια σε ένα παζλ…

• Υπάρχουν αυτά που τα έχουμε ήδη τοποθετήσει πρώτα από όλα. Για παράδειγμα, τέτοια είναι τα ακρινά κομμάτια που είναι εύκολο να τα ξεχωρίσεις και να τα ενώσεις. Είναι σα να έχεις κάτι έτοιμο, λοιπόν, μια βάση για να ξεκινήσεις. Μοιάζουν κάπως με τα όρια… τα ηθικά μας όρια, τα κοινωνικά μας όρια ή όσα όρια βάζουμε στη ζωή μας τέλος πάντων.
• Υπάρχουν κομμάτια που λόγω του χρώματός τους μπορούμε εύκολα να τα βρούμε και να υπολογίσουμε πού περίπου ταιριάζουν στην εικόνα. Έτσι, όταν τα ενώσουμε, έχουμε ένα μέρος του παζλ έτοιμο. Αυτά τα κομμάτια ίσως να μοιάζουν με τα γεγονότα που έχουν προκαθοριστεί για μας αμέσως με το που γεννιόμαστε. Ίσως, επίσης, να μοιάζουν με τα γεγονότα που είναι αποδεκτά από το περιβάλλον μας ή που κάποιος άλλος όρισε για μας ή που έτσι πρέπει να είναι τέλος πάντων. Είναι εύκολα κομμάτια, γιατί είναι αναμενόμενο να τα βρεις εύκολα και να τα ενώσεις εύκολα.
• Υπάρχουν, όμως, κι εκείνα τα σπαστικά κομμάτια που μοιάζουν όλα μεταξύ τους και δεν ξέρεις πού ακριβώς πρέπει να τα τοποθετήσεις στην εικόνα, γιατί θα ταίριαζαν εκεί πάνω αριστερά, αλλά το χρώμα τους είναι ίδιο και με αυτό το σημείο κάτω από το κίτρινο ταξί ή το κόκκινο λεωφορείο στο κέντρο… και πρέπει να τα δοκιμάσεις και ένα ένα για να δεις ποιο ταιριάζει με ποιο… κουραστικό! Και χρονοβόρο! Αλλά ξέρεις κάτι; Είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια! Τα πιο ενδιαφέροντα από όλα! Που σε παιδεύουν, αλλά, όταν βρεις τη θέση τους, νιώθεις τη μεγαλύτερη ικανοποίηση. Αυτό συμβαίνει και με τα γεγονότα εκείνα που έρχονται και τους αλλάζουμε θέση απορρίπτοντάς τα ή με τα γεγονότα εκείνα που τα δοκιμάζουμε σε πολλές θέσεις και τελικά τα βάζουμε εκεί που ταιριάζουν καλύτερα ή τα γεγονότα εκείνα που ακόμα δεν έχουν έρθει για να δούμε πού είναι η θέση τους.

Ξέρεις κάτι, όμως; Ποτέ δεν ήξερα τι να κάνω με τα κενά…

Τι γίνεται όταν ένα κομμάτι λείπει από το κουτί;

Ή τι κάνεις όταν ένα κομμάτι είναι σφηνωμένο κάπου στο κουτί και δεν το έχεις πάρει είδηση και νομίζεις πως λείπει;

Ή τι γίνεται όταν χάνεις ένα κομμάτι; 

Γιατί ξέρεις… μερικές φορές πάνε και χώνονται κάτω από το χαλί και ούτε που σου περνάει από το μυαλό να ψάξεις εκεί! Οπότε, τα ρουφάει η ηλεκτρική στη γενική καθαριότητα…