ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ…

Κάθισε στο γρασίδι η Ραπουνζέλ, άπλωσε τα μαλλιά της τριγύρω κι αφού βολεύτηκε, ξάπλωσε και σήκωσε το βλέμμα της ψηλά. Της άρεσε να κοιτάζει τον ουρανό τη νύχτα, γιατί όλα τα αστέρια λάμπουν σα μικρά φωτάκια. Και της άρεσε να κοιτάζει το φεγγάρι και να περιμένει να κατέβει χαμηλά στον ορίζοντα και να γίνεται όλο και μεγαλύτερο μέχρι να χαθεί από τα μάτια της.

Και τότε σκέφτηκε… Πού μπορεί να πηγαίνει το φεγγάρι;

Και μετά σκέφτηκε… Μα φυσικά συνεχίζει το ταξίδι του στον κύκλο της Γης και απλά φαίνεται από την άλλη πλευρά της, όπου πηγαίνει για να πάρει τη θέση της μέρας! Και μπορεί να υπάρχει  και κάποιος άλλος, κάπου μακριά, που να είναι ξαπλωμένος στο γρασίδι και να περιμένει να δει το φεγγάρι! Να δει το ίδιο φεγγάρι που είδε κι αυτή!

Χμ… σκέφτηκε. Τότε, μήπως συμβαίνει το ίδιο και με άλλα πράγματα εκτός από τον ουρανό; Με τα γεγονότα ας πούμε; Γιατί, πώς γίνεται, για παράδειγμα, δύο άτομα να σχηματίζουν μια εντελώς διαφορετική άποψη για κάτι, ενώ στην ουσία πρόκειται για το ίδιο γεγονός; Μήπως σχηματίζουν διαφορετική άποψη γιατί βλέπουν το ίδιο γεγονός από διαφορετικό σημείο; Και σε αυτή την περίπτωση, ποια από τις δύο απόψεις είναι πιο σωστή;

Άρα, μήπως, λοιπόν, κι η αλήθεια είναι υποκειμενική; Μήπως δεν υπάρχει μια και αντικειμενική αλήθεια για τα γεγονότα, που να είναι η σωστή; Και μήπως γι’ αυτό δεν μπορούμε να απαντήσουμε πάντα με σιγουριά αν είναι μέρα ή νύχτα, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να ρωτήσουμε για τον τόπο;

Γιατί, όπως μάθαμε, ο ουρανός είναι ένας και όλοι τον ίδιο ουρανό βλέπουμε! Απλά από διαφορετικό μέρος!