Έχεις σκεφτεί
να το βάλεις στα πόδια ε; Να φύγεις…
Παραδέξου το!
Είναι δελεαστικό! Και σου πέρασε απ’ το μυαλό... Σκέφτηκες να φύγεις μακριά, να
αφήσεις κάτι πίσω σου, για να ξεκινήσεις κάτι από την αρχή. Κάτι τελείως
καινούριο, που θα μπορείς να το φτιάξεις όπως θες. Γιατί έτσι έχεις μια ακόμη
ευκαιρία, αλλά και μια παραπάνω εμπειρία, αφού έχεις μάθει από τα λάθη που
έκανες και μπορείς πια να μην κάνεις ξανά τα ίδια.
Μπορείς,
λοιπόν, να στηριχτείς στον πιο ώριμο εαυτό σου τώρα. Σε έναν εαυτό που μπορεί
να αποφασίσει με μεγαλύτερη σιγουριά και με μεγαλύτερη ασφάλεια. Που μπορεί να
απορρίψει επιλογές, όχι παίρνοντας ρίσκα, αλλά ξέροντας ήδη ότι τις ακολούθησε
και δεν έβγαλαν πουθενά. Κι αν όμως αποδειχτούν κι αυτές οι επιλογές λάθος; Τι
γίνεται τότε; Φεύγεις ξανά! Ναι… φεύγεις ξανά και ξεκινάς από την αρχή!
Αλλά, μέχρι πότε
θα επιλέγεις να φεύγεις ή να αφήνεις κάτι να φύγει όταν κάνεις λάθος, όταν
νομίζεις πως θα κάνεις λάθος, όταν φοβάσαι, όταν δεν ξέρεις τι άλλο να
αποφασίσεις;
Μα φυσικά
μέχρι να φτάσεις στο τέλειο! Μέχρι να βρίσκεσαι στο ιδανικό! Σωστά;
Αν όμως, για
να φτάσεις στο υποτιθέμενο τέλειο και ιδανικό σου, το τίμημα είναι η μοναξιά;
Είσαι σε θέση να πληρώσεις αυτό το τίμημα;
Ή μπορεί και να ρισκάρεις τελικά και
να μείνεις, έστω και για μια φορά ή έστω και για πρώτη φορά εκεί; Έτσι… για να δεις
τι θα γίνει;
Και μη
βιαστείς ν’ απαντήσεις… διάβασε πρώτα κάτι που μπορεί να σου είναι και γνώριμο:
«Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου.»
(Γ. Ρίτσος, «Η
Σονάτα του Σεληνόφωτος»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου