ΜΠΑΪ ΠΑΣ ΓΙΑ ΒΟΥΛΩΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Κάπου άκουσα ότι:

«Ο χρόνος κάνει ό,τι κάνει και το μπάι πας. Περνάει και σου ξεβουλώνει την καρδιά. Όμως, μετά, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Κι η καρδιά σου κινδυνεύει να ξαναγίνει κομμάτια.»*

Ο ‘χρόνος’ και το ‘μπάι πας’.

Έχεις χάσει ποτέ την αίσθηση του χρόνου; Έχεις χάσει ποτέ τις μέρες και τις νύχτες σου; Νομίζω πως συνήθως αυτό συμβαίνει είτε όταν γίνονται πάρα πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα, είτε όταν δε γίνεται τίποτα, οπότε λίγο μετράει το αν είναι Τρίτη ή Τετάρτη. Είναι καλύτερα για μια ‘βουλωμένη καρδιά’ να συμβαίνει το πρώτο, βέβαια. Γιατί, όταν γίνονται πολλά, είσαι σε εγρήγορση. Κινείσαι ενστικτωδώς. Και πάνω απ’ όλα δε σκέφτεσαι όλα όσα σε πληγώνουν. Σωστά;

Η ‘ξεβουλωμένη καρδιά’.

Κι αν όλα αυτά που γίνονται γρήγορα και σε κρατάνε σε ετοιμότητα, χωρίς να σου αφήνουν χώρο για σκέψεις συνεχιστούν για καιρό, τότε όλα αρχίζουν να μοιάζουν φυσιολογικά. Δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις, δεν προλαβαίνεις να σκέφτεσαι, δεν προλαβαίνεις να κάνεις σενάρια. Έτσι, η πληγή αρχίζει να κλείνει. Η καρδιά σου αρχίζει να ξεβουλώνει. Η ελευθερία μοιάζει να έρχεται κι αυτό σε κάνει καλύτερα, αυτό σου δίνει ελπίδα.

Όταν ‘τίποτα δεν είναι όπως πριν’.

Πάντα, όμως, υπάρχουν κι οι στιγμές που οι ρυθμοί πέφτουν. Τότε, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Γιατί, ακόμα κι αν η πληγή έχει αρχίσει να κλείνει, ο πόνος μπορεί και να επιστρέψει. Γιατί, μερικά σημεία χρειάζονται ειδική φροντίδα. Οπότε, αν μέσα στον πανικό σου, δεν έχεις φροντίσει αυτά τα σημεία, τότε ο πόνος γυρνάει για νασου θυμίσει ότι δεν είσαι όπως πριν, ότι δεν είσαι το ίδιο άτομο πια.

Ξέρεις κάτι, όμως; Δεν είναι κακό που δεν είσαι το ίδιο άτομο. Όλοι αλλάζουν. Κοίτα γύρω σου! Όλα αλλάζουν. Γιατί, λοιπόν, παλεύεις να μείνεις ο ίδιος ή η ίδια; Μήπως η λύση είναι να αλλάξεις κι εσύ; Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτείς την πληγωμένη σου καρδιά όπως ακριβώς είναι, αφού δε θα ξαναγίνει πια όπως πριν, και να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή, σα να ήσουν από πάντα έτσι;

Μια ‘καρδιά που γίνεται ξανά κομμάτια’.

Ξέρω πως έτσι ο κίνδυνος να γίνεις κομμάτια υπάρχει ξανά. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο να μαζέψεις τα κομμάτια σου όταν σπάσεις, πόσο μάλλον όταν δεν είναι η πρώτη φορά. Ξέρω πως πολλές φορές χρειάζεσαι μόνο μια νίκη. Πολλές φορές το μόνο που θες είναι μια θετική εξέλιξη κι όταν δεν έρχεται τα κομμάτια είναι πιο μικρά και πιο βασανιστικό το να τα μαζέψεις όλα και να τα ενώσεις.

Ξέρεις κάτι, όμως; Πριν βιαστείς να πεις ότι χρειάζεσαι μια νίκη κι ας είναι και σικέ, σκέψου τι θα γίνει όταν ανακαλύψεις ότι η νίκη ήταν σικέ. Σκέψου πόσο δύσκολο θα είναι τότε που θα έχεις βάλει σα δεδομένο στην πορεία σου μια σικέ νίκη.

Αν με ρωτάς, καλύτερα είναι να έρθει η νίκη, όταν είναι πραγματική. Για εκείνες τις περιπτώσεις που χρειάζεσαι μια νίκη και δεν έρχεται, μπορείς να στηριχτείς στους αγαπημένους σου. Σίγουρα, θα σε βοηθήσουν, αν είναι οι πραγματικοί σου αγαπημένοι. Και σίγουρα θα είναι εκεί για να μαζέψουν τα κομμάτια σου.

Και να θυμάσαι:

Δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα. Δεν μπορείς να τα προβλέψεις όλα. Γιατί, όπως λέει και μια φίλη, «μάλλον, σ’ όλα τα κεφάλαια των ιστοριών μας, υπάρχει μια παράγραφος που δε διαβάζουμε. Σ’ αυτή την παράγραφο υπάρχει η λύση, αλλά εμείς για κάποιο λόγο την προσπερνάμε πάντα. Να δεις που αυτό φταίει τελικά!»

Και κάτι ακόμα:

Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα ρίξεις όλα στην παράγραφο. Σκέψου καλά πριν πάρεις την απόφαση να τα γυρίσεις όλα τούμπα. Γιατί, όταν ο χρόνος περάσει και το μπάι πας λειτουργήσει, τότε μπορεί να θες όλα και όλοι να επιστρέψουν στη θέση τους. Και άντε, το «όλα» μπορεί και να το καταφέρεις, αλλά μην περιμένεις από «όλους» να είναι εκεί και να περιμένουν. Γιατί μπορεί και να απογοητευτείς.

Σκέψου ήρεμα, ψύχραιμα κι όταν δε σε βλέπει κανείς. Θες μια καινούρια αρχή ή απλά χρειαζόσουν διακοπές;

Σκέψου όταν είσαι μόνο με τον εαυτό σου. Μόνο τότε παίρνεις τη σωστή απόφαση, τελικά.

*Φράση από τη σειρά της Μ. Κοντοβά, "Υπέροχα πλάσματα".