ΜΕ ΤΑΒΑΝΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Πώς λες να ήταν αν ζούσαμε χωρίς ταβάνι πάνω απ’ τα κεφάλια μας;

Να μην είχαμε, λέει, ένα σπίτι να κοιμηθούμε τη νύχτα κι αν βρίσκαμε κάτι εντάξει, αν όχι πάλι εντάξει· έξω, με ταβάνι τον ουρανό.

Ακούγεται ωραίο λες; Ακόμα και ιδανικό;

Εμένα μου φάνηκε πολύ ωραίο όταν το σκέφτηκα. Η απόλυτη ελευθερία.

Κι αφού δε θα είχα, βέβαια, ταβάνι, δε θα χρειαζόταν να ‘χω και τοίχους. Οπότε ούτε ρεύμα, ούτε πρίζες, ούτε νερό, ούτε ανέσεις. Μόνο τ’ απαραίτητα (όχι, δεν περιλαμβάνεται το κινητό). Κανείς να μη μ’ ενοχλεί. Μόνο εγώ κι ο εαυτός μου. Κανείς να μη με ψάχνει και να μη με βιάζει τίποτα. Μόνο εγώ κι ένα καθαρό μυαλό. Η απόλυτη ελευθερία.

Κι εκεί που είχα αρχίσει να χαμογελάω χαζοχαρούμενα κάνοντας εικόνα τη σκέψη μου περί απόλυτης ελευθερίας… πουφ! Έσκασε!

Κι αν έβρεχε; Τι θα ‘κανα αν έβρεχε; Πού θα ‘βαζα το κεφάλι μου με όλες τις σκέψεις μου μέσα του; Τα πράγματά μου; Γιατί μπορεί να μην είχα κινητό για να βραχυκυκλώσει, αλλά σίγουρα θα ‘παιρνα μαζί μου το αγαπημένο μου βιβλίο κι ένα σημειωματάριο. Τι θα έκανα αν βρέχονταν;

Αδιέξοδο!

Μετά απ’ όλες αυτές τις σκέψεις κατέληξα στο ότι ακόμα κι αν ήθελα την απόλυτη ελευθερία, πάλι δε θα μπορούσα να την έχω. Πάντα κάτι θα είχα ανάγκη κι απ’ τη στιγμή που κάτι θα είχα ανάγκη, δε θα ήμουν απόλυτα ελεύθερη.

Τι κάτι;

Νερό, φαγητό, ρούχα για να μην κρυώνω, κάτι για να μπω μέσα σ’ αυτό αν έπιανε μια πολύ δυνατή βροχή, φάρμακο (όχι απαραίτητα χημικό) αν αρρώσταινα.

Ό,τι και να χρειαζόμουν, ό,τι και να είχα ανάγκη, θα μου αφαιρούσε αυτόματα την απόλυτη ελευθερία μου.

Τότε δεν μπορεί κανείς ποτέ να είναι ελεύθερος, αλήθεια;

Δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά αν μπορεί κανείς να είναι απόλυτα ελεύθερος, απλά ελεύθερος ή όχι ελεύθερος.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι η γνώμη μου.

Ξέρεις τι πιστεύω, λοιπόν;

Όλοι μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι, αρκεί να επιλέγουμε ελεύθερα. Αρκεί να χαρίζουμε την ελευθερία μας ή να τη δανείζουμε όταν και όπου και σε όποιον θέλουμε εμείς. Απ' τη στιγμή που δεν είμαστε απόλυτα κύριοι της ελευθερίας μας μπορεί να μην είμαστε απόλυτα ελεύθεροι, αλλά και πάλι είμαστε ελεύθεροι.

Όσο μπορούμε, λοιπόν, να ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ πότε και πού και σε ποιον θέλουμε να εμπιστευτούμε την ελευθερία μας, συνεχίζουμε να λεγόμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Πρόταση: 

Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, δείτε το “Into the wild”. 

Μ’ έβαλε σε σκέψεις και θα μ’ ενδιέφερε πολύ να μάθω 

τις δικές σας, αν συμβεί το ίδιο και σε σας!