"Η ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ"

Είδα πρόσφατα μια παράσταση στο θέατρο και το μυαλό μου άρχισε να φέρνει περίεργες στροφές, σα να ήταν κάποια πράγματα λίγο πιο ξεκάθαρα… δεν ξέρω… 

Είδα το «Η ρομαντική μου ιστορία» του D. C. Jackson και, για να σε κάνω να μπεις στο νόημα έστω και λίγο, θα πω μόνο ότι ξεκινούσε με την εξής φράση:

«Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου πριν να πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς κάποιο βούρλο απ’ τη δουλειά σου. Είναι απλό. Ξέρετε πώς αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί.»

Δεν ακούγεται και πολύ αισιόδοξο…

Βασικά, το αν ακούγεται ή όχι αισιόδοξο εξαρτάται πιο πολύ από την κατάστασή σου.

Αν ας πούμε έχεις βρει τον άνθρωπό σου, είναι λογικό να μη σε νοιάζει και πολύ το αν τον βρήκες πριν ή μετά το πτυχίο σου, πριν ή αφού βρήκες μια δουλειά, πριν ή αφού γενικότερα.

Αν όμως δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου ακόμα, τότε δεν ακούγεται και πολύ αισιόδοξο… σωστά; Ε λοιπόν, θέλω να σου πω ότι κι η πρωταγωνίστρια στο τέλος της παράστασης με το βούρλο απ’ τη δουλειά έμεινε. Και θέλω, επίσης, να σου πω ότι είχε βρει τον άνθρωπό της πριν το πτυχίο. Και δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο. Αντίστοιχα, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας με το βούρλο απ’ τη δουλειά έμεινε κι ας είχε βρει κι αυτός τον άνθρωπό του πριν το πτυχίο. Κι ούτε γι’ αυτόν ήταν το ίδιο πρόσωπο.

Πού θέλω να καταλήξω…

Ο μεγάλος έρωτας, τις περισσότερες φορές, συμπίπτει με τον πρώτο έρωτα ή με την πρώτη σχέση. Όμως, το θέμα είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που τον κάνει τόσο μεγάλο είναι το πρωτόγνωρο του θέματος, δηλαδή όλα αυτά τα συναισθήματα και οι σκέψεις που δεν έχουν αγγίξει ποτέ ξανά το μυαλό ή την ψυχή σου ως τότε. Ή τουλάχιστον, αυτό έδειχνε η παράσταση.

Να, ο πρωταγωνιστής και η πρωταγωνίστρια αυτής της παράστασης, ας πούμε, έζησαν το μεγάλο έρωτα στα μαθητικά ή φοιτητικά τους χρόνια, είτε με ανταπόκριση (στην περίπτωση της πρωταγωνίστριας), είτε χωρίς ανταπόκριση (στην περίπτωση του πρωταγωνιστή). Σημασία έχει ότι και στις δυο περιπτώσεις κατέληξε άδοξα, αλλά συνέχισε να τους ακολουθεί για χρόνια μια σκιά. Έκαναν κάτι πολύ συγκεκριμένο αυτοί οι άνθρωποι, συγκέντρωσαν σε ένα πρόσωπο το μεγάλο τους έρωτα κι όλα αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματά και τις πρωτόγνωρες σκέψεις τους. Περνώντας τα χρόνια, αυτό το πρόσωπο έγινε το ιδανικό, επειδή πίστευαν ότι μ’ αυτό το πρόσωπο θα μπορούσαν να τα ξανανιώσουν όλα αυτά.

Ξέρεις τι έγινε όταν ξανασυνάντησαν το μεγάλο τους έρωτα; Ξενέρωσαν. Οι μεγάλοι έρωτες είχαν αλλάξει, οι ίδιοι είχαν αλλάξει, τα συναισθήματα για τους μεγάλους έρωτες είχαν αλλάξει και τα πρωτόγνωρα συναισθήματα και οι πρωτόγνωρες σκέψεις δε θα μπορούσαν ποτέ να ξανάρθουν, γιατί πολύ απλά δε θα ήταν ποτέ ξανά πρωτόγνωρα!

Και τελικά ξέρεις γιατί έμειναν με το βούρλο απ’ τη δουλειά, παρόλο που δεν είχαν τόσο δυνατά συναισθήματα, όσο για τον πρώτο έρωτα; Γιατί το βούρλο απ’ τη δουλειά ήταν εκεί. Ήταν εκεί για να τους περιμένει σε μια εύκολη ή μια δύσκολη στιγμή. Ήταν στο ίδιο κλουβί. Κι αυτό έφτανε.

Δεν ξέρω, αλλά μήπως σου φαίνεται έστω κάτι απ’ όλα αυτά οικείο;