Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ

Ο σοφός λαός λέει πως «ο χρόνος είναι χρήμα». Την άκουσα πρόσφατα σε μια συζήτηση και αναρωτήθηκα πόσο γνωστή είναι αυτή η παροιμία. Εκτός απ’ αυτό αναρωτήθηκα αν ο σοφός λαός έχει σκεφτεί ποτέ ότι ο χρόνος είναι αυτός που δίνει αξία στο χρήμα. Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, ακόμα και όσοι δουλεύουν και πληρώνονται γι’ αυτό, στην ουσία παίρνουν χρήματα για το χρόνο που διέθεσαν στη δουλειά τους! Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;

Αναρωτήθηκα, όμως, και κάτι ακόμα…

…αν εσένα σου έχει τύχει ποτέ να σκέφτεσαι ότι μπορεί και να έχεις γεννηθεί σε λάθος χρόνο.

…αν εσένα σου έχει τύχει ποτέ να θέλεις να γυρίσεις το χρόνο πίσω.

…αν εσένα, σου έχει τύχει ποτέ να νομίζεις ότι ο χρόνος κυλάει πολύ πολύ γρήγορα.

Γιατί…

…εμένα μου έχει τύχει να σκέφτομαι ότι μπορεί και να έχω γεννηθεί σε λάθος ΧΡΟΝΟ.

Αν ζούσα σε μια άλλη εποχή, χρόνια πίσω, θα είχα άλλη αντίληψη για το χρόνο και την ώρα. Δε θα χώριζα τις μέρες μου σε ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα, όπως κάνουμε σήμερα, αλλά θα καταλάβαινα σε ποιο σημείο της μέρας βρίσκομαι μόνο από τη θέση του ήλιου και το φως του. Δε θα είχα ένα ρολόι σε κάθε σημείο του σπιτιού μου ή στο χέρι μου ή το τηλέφωνό μου, αλλά θα είχα μόνο ένα ηλιακό ρολόι στην αυλή μου. Η βασική του διαφορά από τα σημερινά ρολόγια είναι ότι δεν έχει λεπτοδείκτη… ούτε δευτερολεπτοδείκτη… δείχνει μόνο τις ώρες. Γιατί, κάποτε, δεν ήταν τόσο γρήγοροι οι ρυθμοί της ζωής. Οι άνθρωποι έκαναν μέρες για να πάνε σε μια άλλη πόλη, αν χρειαζόταν. Οι άνθρωποι δούλευαν και πληρώνονταν ανάλογα με τον κόπο τους. Οι άνθρωποι άκουγαν κομμάτια μουσικής με αργούς και χαλαρούς ρυθμούς, που διαρκούσαν ώρες. Οι άνθρωποι ήξεραν να περιμένουν.

Όμως, δε μετράμε πια μέρες ή ώρες, αλλά λεπτά και δευτερόλεπτα. Έτσι, μπορούμε να προλάβουμε πολύ περισσότερα πράγματα, να ζήσουμε πολύ περισσότερα πράγματα, να οργανώσουμε πολύ περισσότερα πράγματα. Και είμαστε πολύ άνετοι, χαλαροί και ήρεμοι που έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε ακόμη και τα δευτερόλεπτα που κυλάνε. Είναι πολύ σημαντικό επίτευγμα το ότι ξέρουμε πια να μετράμε με τόσο μεγάλη ακρίβεια το χρόνο μας!  Σωστά; 

…εμένα μου έχει τύχει να θέλω να γυρίσω το ΧΡΟΝΟ πίσω.

Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα ζούσα ξανά κάτι που έχω ήδη ζήσει. Κάτι που μπορεί να πέρασε, αλλά δε μου έφτασε που το έζησα μια φορά. Κάτι που δε μου έφτασε που το έζησα μια φορά…

…γιατί ήταν πολύ ευχάριστο.

…γιατί ήταν πολύ έντονο.

…γιατί ήταν αποτέλεσμα μιας σωστής κίνησης ή επιλογής.

…γιατί έπρεπε να το είχα αντιμετωπίσει διαφορετικά και τώρα ξέρω πώς.

…γιατί έπρεπε να είχα αντιδράσει διαφορετικά και τώρα ξέρω πώς.

…γιατί έπρεπε να του είχα δώσει περισσότερη σημασία ή περισσότερο από το χρόνο μου.

Όμως, ακόμη κι αν έχουμε πετύχει να ξέρουμε πια να μετράμε με τόσο μεγάλη ακρίβεια το χρόνο μας, δε μας φτάνει. Συνήθως, σκεφτόμαστε το μετά απ’ αυτό που είμαστε τώρα. Αλλά, εντάξει… Είναι λογικό και μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς το να σκεφτόμαστε πάντα λίγο παρακάτω, αφήνοντας να ξεγλιστρήσει από τα χέρια μας το τώρα. Σωστά;

…εμένα μου έχει τύχει να νομίζω ότι ο ΧΡΟΝΟΣ κυλάει πολύ πολύ γρήγορα.

Πάντα το παθαίνω όταν περνάω πολύ ωραία ή όταν έχω πολλά πράγματα να κάνω. Κι εκεί που όλα τα έχω βάλει σε μια τάξη, σε μια σειρά και λέω ότι ο χρόνος που έχω (με τα λεπτά και τα δευτερόλεπτά του) θα μου φτάσει για όσα έχω να κάνω, πάντα τελειώνει λίγο πριν τελειώσω εγώ. Λες και το κάνει επίτηδες! Λες και τρέχει να με προλάβει σε έναν αγώνα δρόμου που πάντα είμαι ο λαγός κι αυτός είναι η χελώνα (που σαν πιο ξύπνια κερδίζει το γρήγορο λαγό, γιατί την υποτιμάει)! Και αυτές είναι και οι περιπτώσεις που πάντα ξεχνάω να κοιτάζω συνεχώς το ρολόι μου, όπως κάνω συνήθως…

Όμως, ακόμη κι αν νιώθουμε πιο ασφαλείς σκεπτόμενοι πάντα λίγο παρακάτω από το σημείο που είμαστε τώρα, δε μας φτάνει. Πρέπει να θέτουμε χρονικά όρια στο τώρα (αυτό που περνάμε καλά ή αυτό που έχουμε πολλά να κάνουμε), για να προλάβουμε και το επόμενο. Αλλά, δεν πειράζει που οργανώνουμε όλη τη ζωή μας με βάση ένα πρόγραμμα. Δεν πειράζει που αξιολογούμε τους πάντες και τα πάντα με βάση το χρόνο που μπορούμε να τους διαθέσουμε. Σωστά;

Η Καλλιόπη λέει ότι αν δεν είχαμε αυτόν το περιορισμό χρόνου και κατά συνέπεια τον περιορισμό χρημάτων, δε θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε τίποτα απ’ όσα έχουμε ή όσα αποκτούμε. Δε θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε τον άπλετο χρόνο ή τα άφθονα χρήματα και θα φτάναμε στην ασυδοσία.

Εγώ δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Λέω, όμως, επιπλέον ότι μερικές φορές πρέπει να χαλαρώνουμε και να αφήνουμε τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα στην άκρη, έστω και για λίγο. Επίσης, λέω ότι τα χρήματα είναι χρήσιμα, αλλά υπάρχουν πολλά που δεν αγοράζονται και αξίζουν πολύ περισσότερο από αυτά.

Εσύ, τι λες;

Αφιερωμένο! 

Καλλιόπη και Κώστα ωραία κουβέντα!